Πρώτα έμαθα να κεντώ και μετά να διαβάζω.
Θυμάμαι την μάνα μου να κάθεται δίπλα στο παράθυρο για νάχει περισσότερο φως, να ράβει μεταξύ τους πολύχρωμα μακρόστενα κουρελάκια για να τα κάνει κουρελούδες κι εγώ δίπλα της σένα σκαμνάκι με τα μικροσκοπικά μου χεράκια να μετρώ κλωστούλες για να μπήξω την σακοράφα μου με την μάλλινη κλωστή πάνω στο χοντρό τσουβάλι.
Πρώτα έμαθα να μετρώ και μετά να διαβάζω.
Δύο κλωστίτσες αριστερά πέρασμα της κλωστής, δεξιά σταύρωμα.
Το σπίτι μας λαθραία χτισμένο, σχεδόν πάνω από την θάλασσα, στην παλιά πόλη.Μπαλκόνι στο Αιγαίο το σπίτι των ανέμων.Οταν χειμώνιαζε κι ο βοριάς λυσσομανούσε οι κουρελούδες στο πάτωμα φούσκωναν σαν τα ασκιά τ ου Αιόλου.Το μαγγάλι γεμάτο κάρβουνα να προσπαθεί να ζεστάνει αδικως τον χώρο, τα ποδαράκια σκεπασμένα με χοντρό σάλι να ζεσταθούν και η βελόνα να σταυρώνει τις κλωστές,1,2,3 σταυρουδάκια στην πρώτη σειρά μετά πέντε στην δεύτερη σειρά, επτά στην τρίτη,να βγει το σχέδιο σωστό... και μετά το μονότονο ατελείωτο γέμισμα να σου τρώει την ψυχή...
Το ραδιόφωνο ανοιχτό στα βραχέα κύματα και η φωνή του Καζαντζίδη να ξεχύνεται σε κείνο το αλησμόνητο τραγούδι"μανούλα θα φύγω μην κλάψεις για μένα"
Τι να πρωτοθυμηθώ...Δύσκολα χρόνια...όμως άδολα και αγαπησιάρικα
Μια ζωή κεντώ και ας χαρακτηρίζεται το κέντημα παλαιομοδίτικο.Εγώ όμως ξέρω ότι χάρη σε αυτό και στην δημιουργία ποτέ δεν αισθάνθηκα "βαρεμάρα".Αντίθετα παραπονιέμαι ότι οι ώρες της ημέρας είναι λίγες και δεν μου φτάνουν...
Τα σχέδια υπάρχουν.Αν ποτέ καμιά από εσάς ενδιαφερθεί για κάποιο από αυτά,εδώ είμαι να της το δόσω.
33 σχόλια:
Και μετά... Μετά από πολύ, εκείνο το κοριτσάκι έκανε το ίδιο με τα δικά του παιδιά, σε δύο πολυθρόνες ξύλινες κι ανάμεσά τους μία λάμπα..., απέναντι από μια ροτόντα με δυο σκυλάκια να κοιτούν απορημένα... Σε χρόνια άλλα, ωραία, απλά... Και εκείνα στα δικά τους παιδιά, για να έρχονται πάλι πίσω οι στιγμές, ναι , μέτρημα, κλωστή και το σχέδιο να ξεδιπλώνεται μαζί με την ψυχή...
Μ' αρέσει το κέντημα, dromaki, μου λείπουν οι στιγμές ανεμελιάς που το συνόδευαν... Μου λείπει η παρέα γύρω του, κουβέντα και βελονιά, βελονιά και ακούμπισμα...
Με συγκίνησες πάλι!
Σε φιλώ σταυρωτά, όπως η πρώτη μου βελονιά!
κοκκινη ομπρελιτσα μου
:)
Μικρό κοριτσάκι μέσα σε ένα φτωχικό, ταπεινό δωμάτιο μιας άλλης εποχής. Νάξερες τι έφερες μέσα στην ψυχή μου και να μπορούσα να σου μιλούσα γι αυτό!...
Η ομορφιά σ’ αυτές τις χειρονακτικές τέχνες (, εργασίες) είναι ότι αναπτήσεται μια δύναμη ,ένα ταλέντο που λέγετε υπομονή.
Αχ! φιληνάδα μου χρυσοχέρα ,πως θάθελα να είμαστε κοντά και να κεντά- με την ώρα του απογευνατινού καφέ ενω συγχρόνως θα λέμε ότι μας απασχολεί και ότι φουντώνει στη ψυχή μας γιατί κι οι δυό έχουμε πολλά κοινά το ξέρεις και το ξέρω.Βέβαια είμαι απο τις τυχερές που το χόμπυ μου είναι επάγγελμα μου όμως είμαι και απο τις άτυχες που οι φίλες μου όλες είναι μακριά κι έτσι το κέντημα δεν είναι παρά μια μοναχική απασχόληση των χεριών και των σκέψεων μου .Φίλη μου αγαπημένη άσε στην άκρη τις άσχημες σκέψεις και να θυμάσαι οτι το αύριο θα είναι καλύτερο, πάντα ήμουν αισιόδοξη στη ζωή μου ακόμα κι όταν με χαστούκιζε.Δεχόμουνα το χτύπημα κι έπειτα του έλεγα : είμαι εδώ, όρθια ,δεν θα με λυγίσεις.Όμορφο πράγμα οι αναμνήσεις ,σημαίνει οτι έζησες, οτι σαν τον γυμνοσάλιαγκο άφησες πίσω το χνάρι σου για να υπαινθυμίσεις την ύπαρξη σου.Σ' ευχαριστώ που μπήκες στη δική μου!
Socrates
κατά ένα περίεργο τρόπο ξέρω και χωρίς να μου μιλήσεις:)
Sideras
η ομορφιά της δημιουργίας,κάθε είδους δημιουργία χρειάζεται υπομονή και επιμέλεια:))
αχτιδούλα μου χτες βράδυ οι αναμνήσεις με ξενύχτησαν.Παρόλο που περάσανε πολλά πολλά χρόνια ο κόμπος στάθηκε στο λαιμό και δεν έλεγε να φύγει.Τσιγάρο στο τσιγάρο στο τέλος τα κατάφερα.
Μακάρι νάμασταν κοντά να μοιραζόμασταν κοινές αγάπες και λόγια ψυχής:))
Παρα πολύ όμορφα όλα δρομάκι.. όλα..Βγάζουν μια απίστευτη οικογενειακή θαλπωρή.. κάτι απο παλιά..πολύ γλυκό και όμορφο.. Καλό σκ..
dromaki μου γλυκό και πολυαγαπημένο... μου θύμισες την γιαγιά μου.. που κάθε Χριστούγεννα-Πρωτοχρονιά, το δώρο της ήταν δαντέλες από τα χέρια της....
.. εγώ δεν ξέρω να κεντώ και ομολογώ ότι πολύ θα ήθελα.. γιατί να μην είμαστε πιο κοντά να μου παραδώσεις μαθήματα??? αχ, γιατί???
αχ γλυκο δρομακι μου
τι ομορφες εικονες της ζωης ξετυλιξες εδω μεσα. απαλες, ηρεμες και ζεστες.
θα ηθελα και γω να ειμαι στην παρεα
δρομακι-αχτιδα-αλικη αντε και η κοκκινη ομπρελιτσα μαζι μας ;) και να κεντατε εσεις και να κυτταω εγω.
καλο σου βραδυ γλυκεια μου.
Σκυμμένη πάνω στο πλεκτό, με τα γυαλιά της πρεσβυωπίας ακουμπισμένα χαμηλά στη μύτη, νήμα μπλεγμένο στα ρωζιασμένα δάκτυλα και το εργόχειρο να απλώνεται στην ποδιά της. Δίπλα ένα μπουκάλι χλωρίνης κομμένο στα δύο με βγαλμένο το στενάδι, για να προστατεύει το ολόλευκο κουβάρι. Μερικές φορές τη βοηθούσα κι εγώ στο τύλιγμα. Ήταν η καλύτερη ώρα. Άπλωνα τα χέρια μου και έβαζε την πλεξούδα προσεκτικά για να μην μπερδευτεί και με το που άρχιζε το τύλιγμα, άρχιζε και το παραμύθι! ... δώσε κλώτσο να γυρίσει παραμύθι ν' αρχινίσει!
Δε ζει πια η γιαγιά μου, αλλά αυτές τις εικόνες τις φυλώ σα φυλακτό και ζεσταίνουν την καρδιά μου σα το σάλι σου τις χειμωνιάτικες μέρες...
να' σαι καλά, γλυκιά μου:)
Roadartist
Αυτή η οικογενειακή θαλπωρή κράτησε μέχρι τα εννιά μου.Μετά ήρθε ο θάνατος και όλα ριμάχτηκαν...
Ηταν όμως μέχρι τότε όλα τόσο όμορφα κι ας ήτανε πολύ φτωχικά.Το παρελθόν μας είναι η περιουσία μας:)
ζαχαρένια μου
αν είμασταν κοντά θα σου μάθαινα πολλά και διαφορετικά πράγματα αρκεί να ήθελες.Είσαι από αυτά τα πλάσματα που κερδίζουν τους ανθρώπους,το σπίτι μου είναι ανοιχτό για σένα όποτε θελήσεις να έρθεις.
αλικη μου,πατριωτάκι μου
θα κάναμε καλή παρέα.Με την αχτιδούλα τακιμιάσαμε,τα λέμε καθημερινά.Οσο για την κόκκινη ομπρελίτσα είναι κι αυτή δημιουργική,καλόβολη και φιλόξενη.Τετράδα λοιπόν και δόξα τον Θεό:))
evaggelia-p
τι μου θύμισες τώρα...όταν παντρεύτηκα ήμουν δεν ήμουν είκοσι χρονών.Μαζευόμασταν όλες οι γειτόνισσες με τα εργόχειρα μας και όλες τους είχαν το μπουκάλι της χλωρίνης με την κλωστή μέσα.Εγώ ήμουν η μικρότερη και με βάζανε να κρατώ ανάμεσα στα χέρια την κλωστή για να την τυλίξουν το κουβάρι.Τι όμορφα απλά χρόνια,αγαπημένα,χωρίς κακεντρέχειες και υστεροβουλίες...
Καλό βράδυ να έχεις:)
Πολύ όμορφα τα κεντήματά σου, Δρομάκι, όπως και κάθε τι που φτιάχνεις με τα χέρια σου. Εγώ δεν κεντάω,λίγα πράγματα που έμαθα στο σχολείο κι έχω πια ξεχάσει. Ανήκω σε μια γενιά που οι μανάδες μας μας απέτρεψαν από κάθε τι χειρωνακτικό εξαιτίας μιας λανθασμένης αντίληψης περί φεμινισμού (το γενικεύω γιατί είναι κάτι που το βλέπω σε γυναίκες της γενιάς μου).Έπρεπε να μεγαλώσουμε αρκετά για να ανακαλύψουμε τα χέρια μας. (Τις προάλλες πήγα στη μάνα μου με την απαίτηση να με μάθει βελονάκι, αλλά -φευ!- συνειδητοποίησα ότι αν δεν βάλω γυαλιά, τίποτα δεν γίνεται).
Σε ζηλεύω για τις αναμνήσεις σου, μακάρι να τις είχα κι εγώ, κι ας γινόμουν τσιμινιέρα τις ώρες που δεν αντέχονται. Τέτοιου είδους αναμνήσεις είναι πλούτος στον άνθρωπο, σταθερός πλούτος, σα να 'χεις χρυσό στην τράπεζα, που λένε ;-)
χρόνια πολλά γλυκιά μανούλα.. σου στέλνω ένα γλυκό γλυκό φιλί!!!!
Ομορφες μνήμες,
πανέμορφες δημιουργίες..
Δεν είναι παλιομοδίτικο γλυκειά μου..
κι εγώ κεντώ..
Σε φιλώ και χρόνια πολλά για την ημέρα σε όλες τις μανούλες..
Συγχαρητήρια για το blog σας.Πολύ ωραίο.Ας είναι καλά ο zero που μεσω του δικού του blog σας βρήκα!
Απλώς επειδή δεν αφήνει τα σχόλια να δημοσιεύονται νοιώθω την ανάγκη να σας πω ότι απλώς του επεσήμανα ότι τα κείμενα για την ιστορία της Κρήτης είναι copy -paste από την ιστοσελίδα www.krassanakis.gr και καλό θα ήταν να αναφέρει την πηγή τους και προκλήθηκε ολόκληρη κουβέντα στην οποία δεν φαίνονται καν οι δικές μου απόψεις.
Σας ευχαριστώ για την φιλοξενία
Μα το κέντημα και το πλέξιμο είναι ψυχοθεραπευτικά.Και τέχνη φυσικά.
Όσο για το "βαριέμαι" ούτε εγώ βρίσκω χρόνο να το πω.Ίσα-ίσα που δεν ξέρω τι να πρωτοκάνω ρε γαμώτο.
Ανώνυμε
δεν μενδιαφέρει αν είναι αρεστό το μπλοκ μου.Το κέφι μου κάνω μέσα από αυτό και τίποτα αλλο.Δεν έχω κανένα προιόν λογοκλοπής-αντιγραφής αν αυτό ψάχνεις.
Σε παρακαλώ πολύ την επόμενη φορά που θα με επισκεφτείς,αν με επισκεφτείς, ναφήσεις το όνομα σου.
Maria Iribarne
υπάρχουν και κάτι αναμνήσεις που και φουγάρο βιομηχανίας να γίνεις δεν ξεπερνιούνται...
Μα αν δεν είχε υπάρξει η εποχή του φεμινισμού δεν θα είχαν επέλθει οι ισοροπίες.
Καιρό είχα να σε δω,χάρηκα που πέρασες:)
ζαχαρένια μου σευχαριστώ.
Τόνιωσα το φιλί σου,ξέρω ότι ήταν από την ψυχούλα σου.
rain μου
κεντάς κι εσύ?Να μια όμορφη εκπληξη.
Χρόνια πολλά και σε σένα μανούλα:))
despinak μου
ότι γίνεται με τα χέρια είναι ψυχοθεραπευτικό.
Δεν έχω νοιώσει βαρεμάρα ποτέ μου.Εχω τόσα πολλά να κάνω που μου χρειάζεται όντως ο χρόνος ο επιπλέον.
Καλό βράδυ.
..πόσο δειλός μπορεί να είναι κάποιος... όταν υποτίθεται ότι έχει άποψη, ότι είναι δίκαιος, κλπ κλπ.. αλλά κρύβεται πίσω από την ανωνυμία...
ζαχαρένια μου
άνθρωποι και άνθρωποι...
Σήμερα που ξεθύμωσα με τα καμώματα των ανθρώπων,χαμογελώ:)
Καλή σου μέρα κοριτσακι:))
Θερμά, θερμότατα από ακρδιάς συγχαρητήρια. Ο Θεός να ευλογεί τα χέρια σου!!!
Γλυκό μου Δρομάκι!
"Πρώτα έμαθα να κεντώ και μετά να διαβάζω".
Mια-μια τις λέξεις σου τις κέντησα στη ψυχή μου..
Δεν κέντησα γιατί δούλευα από τα 5χρ μου.
Όμως η μάνα μου σαν καλή νησιώτισσα έφτιαχνε κουρελούδες και εγώ τις έκοβα τα κουρελάκια.
Καθότανε σε τραπέζι με πάγκο που ήταν από τους Γερμανούς αφημένο και ποτέ δεν έφαγα φαγητό που να το νιώσω νόστιμο λόγω της προέλευσης του τραπεζιού που ποτέ δεν το ανέφερα για να μη στενοχωρηθεί η μάνα μου.
Έμαθα γραφή πάνω στην άμμο με ένα ξυλαράκι εκεί τα καλοκαίρια που ψάρευα με το πατέρα μου μέρα νύχτα.
Η βελονιά σου δεν είναι απλά βελονιά..είναι καλλιτεχνία που βγαίνει από την καλαισθησία σου τη φυτεμένη και λουλουδιασμένη στα τρίσβαθα της ψυχής σου.
Ξέρεις κάτι..κάθε που έρχομαι στο σπίτι σου αγγίζω πιο βαθιά το είναι μου και έτσι κρατιέται ζεστό και τρυφερό σε αυτή την γενική παγωνιά γύρω μου..
Σε ευχαριστώ για αυτό που είσαι και σου εύχομαι κάθε καλό με μια αγκαλίτσα και ένα φιλί.
Καλή εβδομάδα ψυχή μου!
Αχ!!!
Μυριζει υπεροχα εδω!!!
Ανοιξες τα σεντουκια με τις λεβαντες?Τι ομορφα που ειναι ολα...και τα σκαλιστα με τα αγγελουδια!!!
Να κεντας κοριτσι μου εσυ ...με αγαπη τα κανεις ολα αυτο εχει σημασια!
φιλια πολλα
Π.Κ.
σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την ευχή σας.Την έχω ανάκη:)
mareld μου
ναξερες πόσο με συγκίνησε ο λόγος σου...
Δύσκολα χρόνια περάσαμε,αλλά πιστεύω ότι μέσα από αυτές τις δυσκολίες γίναμε καλύτεροι άνθρωποι κι αυτό είναι το τεράστιο κέρδος μας.
Σευχαριστώ για όλα.
faraona μου
μου έλειψες:))
Eχω όμως κάτι δικό σου πλέον,ξεχωριστό να μου δηλώνει την παρουσία σου.
Λατρεύω τις λεβάντες όπως κι εσύ.
Λατρεύω την δημιουργία σε οποιαδήποτε μορφή της όπως κι εσύ.
Καλή σου μέρα,ελπίζω να ξεκουράστηκες:)
Κολλησες στις 8 Μα'ι'ου.
Ελα λεμε, ξεκολλα, γραψε.
zero
λάστιχο έχω γίνει αυτές τις μέρες.Τιραμόλα.Μετακομίζω,τα μισά πράγματα μου εδώ που μένω τα άλλα μισά στο καινούργιο σπίτι.Μην ξεχνάς έχω κι ένα μωρό 8 μηνών που χρειάζεται φροντίδα.Και μέσα σε όλα αυτά έχω και τις υποχρεώσεις μου τις πολιτιστικές.
Και το pc ανοιχτό να ρίχνω κλεφτές ματιές.Εξάρτηση θα μου γίνει στο τέλος...κοίτα να δεις που όντως έχω κολήσει...απαπαπα
Μα αγαπητη μου... ειναι εξαρτηση.
Ευχομαι ολα να πανε καλα.
Αχ δρομάκι μου τι μου θύμισες!
Και το μαγκάλι, το έζησα (τον χειμώνα με τα κάρβουνα γέμιζε η μητέρα μου το σίδερο για να σιδερώσει,και έπρεπε να το κουνάμε κάθε τόσο για να διατηρούνται αναμένα), και τις κουρελούδες να τις φουσκώνει ο βαρδάρης στην Θεσσαλονίκη.
Και το κέντημα έτσι το έμαθα.
Πόσα χρόνια με γύρισες πίσω!
Τι ωραία χρόνια!
Μόνο που δεν μπόρεσα να μεταδώσω την χαρά της δημιουργίας στην κόρη μου.
Να είσαι πάντα καλά και χαρούμενη καλή μου.
Φιλιά.
Γεννήθηκα στο ραντεβού της νύχτας με τη μέρα
μια ζεστή Αυγουστιάτικη Δευτέρα
τα όνειρα ήταν λίγα, τα λόγια ήταν πολλά
και όλοι νιώθανε καλά.
Που το είδος θα κρατήσει και το γλέντι θα αρχίσει
τσάμπα της μάνας μου το δάκρυ είχε κυλήσει
η αγωνία της, ο πόνος, η λαχτάρα
μαζί με τις ευχές και μια κατάρα.
Που άκουσε το άστρο μου και κρύφτηκε στο φως
και από τότε είμαι τόσο μοναχός
και τα γέλια δε κρατάνε, κι οι υποσχέσεις δε μετράνε
και αυτοί που σ' αγαπάνε βλέπεις εύκολα ξεχνάνε.
Και φοβούνται να σταθούν κοντά στο χρόνο
κι από αγάπη δε μοιράζονται τον πόνο
βλέπεις το άστρο το δικό τους φωτίζει εκεί ψηλά
και έτσι όλα πάνε καλά.
ʼκου μάνα, για όλους έχει ο θεός
Κι ίσως το δικό μου άστρο να�ναι κάπου εκεί στο φως
ʼκου μάνα για όλους έχει ο θεός.
Και μας χωράει ο ουρανός.
zero
αν πω τέλος η εξάρτηση,νάσαι σίγουρος ότι θα απεξαρτηθώ.
Ευχαριστώ για την ευχή:)
RedHat μου
χάρηκα που πέρασες.Σίδερο με κάρβουνα ε?Εχω ένα τέτοιο και παρόλο που η γωνίτσα του είναι σπασμένη το προσέχω σαν κόρη οφθαλμού.
Πάντα καλά όλοι μας Μαρία μου:)
antarths
καλωσόρισες στο δρομάκι μου.
Δευτέρα γεννήθηκα κι εγώ υπό το φως της γκαζόλαμπας και του φωτός της ανοιχτής πορτούλας της ξυλόσομπας.
Με συγκίνησε αυτό που έγραψες.Πόνεσες.
Ομως αντάρτη μου,αυτοί που αγαπάνε δεν ξεχνάνε...
Μπλογκ...το μπλογκ... η τύχη με έφερε στο σπιτικό σου...
Μη μου πεις πως όλα αυτά είναι έργόχειρα δικά σου;
΄Εχω βγάλει τα μάτια μου στις σταυροβελονιές και τα κεντίδια... άσε το βελονάκι.. αμαρτωλή ιστορία..
:-)))
Βελόνες δεν κατάφερα ποτέ να μάθω...
Να είσαι πάντα καλά!
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ
Συγνώμη για την καθυστέρηση απάντησης του σχολίου σου
Μετακόμιζα δεν είχα ιντερνετ καταλάβαίνεις.
Να που ανακάλυψες το μικρό δρομάκι μου.Ευχαριστώ για τα σχόλια σου.Τα τέσσερα από αυτά τα έχω κάνει καθώς και πολλά άλλα.Λατρεύω το κέντημα και χα'ιρομαι όταν ανακαλύπτω ομοιοπαθούσες:))
Να εισαι καλά. Μου θυμησες πολλά και με συγκίνησες.
Δημοσίευση σχολίου