Δευτέρα 31 Μαρτίου 2008













Μια κουστωδία μηχανημάτων που αντηχούσαν σαν τρόμος και μου πριόνιζαν την ακοή πρωί πρωί, μ'έκανε να πεταχτώ από το δωμάτιο στο μπαλκόνι μου.
Στο αντικρυνό οικόπεδο,το γεμάτο δένδρα,αντίκρυ από έναν χλωμό πρωινιάτικο ήλιο,μηχανήματα εκτελούσαν δυο πανέμορφες ολάνθιστες πασχαλιές.
Πασχαλιές,ξεκούραση ακριβή των ματιών μου μέχρι τώρα,καταντήσανε διακορευμένα φτωχολούλουδα πλέον, σπαρμένα στον δρόμο...

Η βλάστηση και οι κήποι
πολυκατοικίες και λησμονιά.

Κι εγώ καλούμαι να συμφιλιωθώ με την εκτέλεση,να κατανοήσω τις ανάγκες των ανθρώπων,να υπερυψώσω την σιωπή μου στα δρώμενα,να καθαρίσω τα μάτια από θραύσματα μωβ ροζ λουλουδιών
Απόψε δεν θα μυρίζει πασχαλιά,βαριά θάναι η ανάσα,μεγάλη πίκρα η απώλεια.

Σε ξαναέπλασα,όσο μπόρεσα,πάνω στο πιάτο μου...

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2008











Τους πήρα στα χέρια μου προσεκτικά να τους ξεσκονίσω...
Η θύμηση πάει πίσω,σε χρόνια νεανικά.
Λέξεις ξεχασμένες,αγαπημένες "βραχίονας,κεφαλή,αυλάκια,γρατζουνιά"
Πόσες φορές δεν στάθηκα μπροστά από την βιτρίνα του δισκάδικου για να χαζέψω τ'αραδιασμένα εξώφυλλα που σαν σειρήνες με καλούσαν...
Με τι λαχτάρα κρατούσα τον θησαυρό στα χέρια μου,όταν κατάφερνα να τον αποκτήσω και με πόση βιασύνη γυρνούσα σπίτι για να τον ακούσω.
Κάθε φορά μια ιεροτελεστία ξεκινούσε με το που κρατούσα τον φάκελλο στα χέρια μου, σαν να ερχόταν σ'επαφή με ερωτικό άγγιγμα το ίδιο το βινύλιο, μ'αυτό το μαύρο χρώμα και τα χαραγμένα αυλάκια που φύλαγαν τους μαγικούς ήχους.Και μετά η τοποθέτηση του πάνω στο πλατώ του πικάπ κι ύστερα η μικρή εκείνη βελόνα σαν άγγιζε τα μαύρα αυλάκια ξεχύνονταν από τα ηχεία οι μελωδίες,τα τραγούδια,η απόλαυση...ακόμα κι όταν κολούσε η βελόνα στον δίσκο δεν κατάφερνε να μειώσει την απόλαυση.
Γέμισα από νοσταλγία σήμερα, με αυτόν τον πρώτο μεγάλο έρωτα, που ονομάζεται βινύλιο και παρόλο που περάσανε πολλά χρόνια,'οπως όλοι οι μεγάλοι έρωτες,δεν έχει ξεχαστεί!

Κυριακή 23 Μαρτίου 2008













Και αφού τελείωσα το πιάτο,χαμογέλασα.
Τρεις λέοντες στο σπίτι μου...
κι εγώ... ζυγός!

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2008











Και που λέτε...
γνώρισα την αχτιδα
και βεβαίως τα κέικ της τα καταπληκτικά
κι έδωσα άφεση στον ζαχαροδιαβήτη μου
και γονάτισα μπροστά στην ιερότητα του κέικ...
Το να περιγράψω την αχτίδα μου είναι αδύνατον.Τα λόγια θάναι φτωχά,λίγα.
Θα πω μόνο τούτο:Στα μάτια της τα γελαστά θητεύει η ισοροπία.
Μήτρα ζεστή φιλόξενη η αχτίδα, με μια καρδιά που δουλεύει ασταμάτητα στο ρυθμό της προσφοράς.

Αχτίδα μου
Δέσποινα των σιελογόνων μου
κατάφερες να πληρωθούν όλες οι αισθήσεις μου.Η όραση μου αντικρύζοντας την δουλειά σου , η ακοή μου ακούγοντας το τιτίβισμα σου, η αφή μου όταν ανοίχτηκαν οι αγκαλιές μας και βεβαίως η γεύση και η όσφρηση οι ευδαιμονούσες.
Αχτιδούλα μου,ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο δεν θα σου πω ευχαριστώ,απλά θα σου πω σε περιμένω να ανταποδώσω την φιλοξενία.

Κυριακή 16 Μαρτίου 2008
















Μια ζωή, φίλη μου, εστία και βωμός.
Χθες βράδυ,μαζί σου ξεφύλισα τις σελίδες μου.
Σβηστά τα φώτα κι ο χρόνος κρυμμένος στην έκρηξη της στιγμής.
Απελευθερώθηκε η ανάσα μου,καθρεφτίστηκα στο παρελθόν και συνάντησα την ζωή μου την ταιριαστή και αταίριαστη.
Μικρά ηφαίστεια τα μάτια,κύλησε η λάβα της χθεσινής μου αγρύπνιας,αυλάκι μακρύ,κι έκαψε ξανά τις ουλές.
Στα σοκάκια των αναμνήσεων ξεσκέπασα ένα μικρό κομμάτι της ζωής μου,στα λιγοστά όνειρα μιας άλλης εποχής.
Και η σελήνη κρεμασμένη ανάποδα πάσχιζε να βρει διέξοδο στα τείχη της Ιεριχούς μου.

Χθες βράδυ φίλη μου ήμουν εύθραστη, διάφανη, ευάλωτη.
Χθες βράδυ με άκουσες,με στήριξες
Χθες βράδυ, μαζί, ραντίσαμε τους καιρούς...

Σέυχαριστώ.

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2008

Πρωινό!











Απλώνω τις αισθήσεις μου
πριν αρχίσει το παιχνίδι των χρωμάτων και πριν θυμηθώ τα καθημερινά προβλήματα,τις ήττες,τις νίκες,τις απογοητεύσεις,τις επιτυχίες,τα σχέδια,τις ελπίδες,τις αγωνίες...
Απλώνω τις αισθήσεις μου
και ρουφώ την πρωινή δροσιά,ποτίζομαι με δαύτην ξέροντας ότι η υγρασία είναι ύπουλη σε κατατρώει με τα χάδια της.
Το βλέμμα μου στον Βορρά,αλήθεια ποιος αποφάσισε ότι ο Βορράς είναι πάνω και ο Νότος κάτω?
Ρουφώ γουλιά από το καφεδάκι μου,να μαλακώσει ο λαιμός.
Δεν θέλω να βυθιστώ σε κανένα σύννεφο συλλογής.
Δεν θέλω να λύσω κανέναν επίδεσμο μνήμης.
Δεν θέλω να αθροίσω κανένα πλην κανένα συν.
Δεν θέλω σκέψεις μοναχές.
Δεν θέλω να σαλπάρω σε κανένα ταξίδι.
Κλειδώνω το μυαλό,δένω τα ξάρτια μου.
Η φύση με χτυπά στον ώμο,με τις θορυβώδεις φωνές των πουλιών που ακροβατούν σε κλώνους.
τσιρί τσιρόμπ
και γριβελίξ και γαζονιξ παρασετί
τυλιγιγέ μεταβιβί
λυρακαλί καραβαλίκ

Είναι όμορφη η ζωή!

Τρίτη 11 Μαρτίου 2008
























Χορέψαμε,Φάγαμε,Ηπιαμε,Ευχηθήκαμε,Στήσαμε το παζαράκι μας,ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΑΜΕ,ΖΗΣΑΜΕ!
Ευχαριστώ την Dee Dee και την παρέα της που μας τιμήσανε με την παρουσία τους.

Τρίτη 4 Μαρτίου 2008












...κι ενώ στην αρχή καθόταν απομακρυσμένα από τ'άλλα παιδιά κατάφεραν οι κλόουν με μοναδικό τρόπο να τα ενσωματώσουν,να τα ξεκλειδώσουν,νάνοίξουν τα φτεράκια τους να χορτάσουν παιχνίδι.
Βρυσομάνα η χαρά στα προσωπάκια τους, ήπια,ξεδίψασα...

Σάββατο 1 Μαρτίου 2008

Μόνο δυο μάτια σε πλανούν,δυο χείλη που γελούνε
κι ένα άλικο τριαντάφυλλο τους πόθους σου ξυπνά
δυο πεταλούδες στο ηλιοφώς τη λύρα σου δονούνε
κι ένας γλυκόλαλος σκοπός την μοναξιά σκορπά
.













Και θάρθουν οι ξωθιές των ονείρων μας
κ'οι νεράιδες των πρώτων ερώτων
κολομπίνες με μάσκες μετάξινες
και γλυκά μαντολίνα πιερότων

Και θάρθουν Σειληνοί καβαλήρηδες
στο φαρί της ελπίδας καβάλα
Και Γοργόνες στου νου τ'ασπροκάραβα
που διψάν για ταξίδια μεγάλα.

Ενα τόσο δα ονειρούλι αύριο πραγματοποιείται.Αύριο θάχουμε αποκριάτικο πάρτυ.Για τα παιδιά του χωριού μου.Καλέσαμε και τα παιδιά του διπλανού χωριού.Σερπαντίνες κομφετί μάσκες,τραγούδια αγάπης,γλυκά και οτιδήποτε άλλα καλούδια θα υπάρχουν άφθονα.Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι καταφέραμε να έρθουν και δυο κλόουν.Να τα παίξουν ,να τα βάψουν,να τα διασκεδάσουν όπως όλα τάλλα τα παιδιά των πόλεων.Αύριο τα λιγοστά παιδιά του χωριού μου θα είναι όμοια με όλα τάλλα παιδιά.
Είμαι ευτυχισμένη.