Λοιπόν φίλες μου
εμένα δεν μου ταιριάζουν οι μαύρες οι πλερέζες και τα κατεβασμένα τα ρολά.
Αυτές τις μέρες αντέστρεψα την θάλασσα και την έκανα ουρανό ωκεανό, γεμάτο καταιγίδες.
Καμιά φορά αισθάνεσαι ότι εξαντλούνται οι λέξεις και το δικό σου πρόβλημα είναι τόσο προσωπικό όσο τα δαχτυλικά σου αποτυπώματα.Και από σύνεση από αξιοπρέπεια θέλεις να σιωπήσεις να παραδοθείς να απομονωθείς.Θέλεις να ετοιμαστείς για κοινωνία και η κοινωνία χρειάζεται μετάνοια και νηστεία και απομόνωση.

Είμαι από τις καπετάνισσες εκείνες που δεν μου αρέσουν τα ναυάγια.
Από αυτές που τις αρέσει η μέρα να ξημερώνει στο στήθος τους και η ανάσα τους να ανανεώνει το μολυσμένο οξυγόνο.
Μου αρέσει το ψωμί μου να μοιράζεται και να φτάνει για όλους.
Να πίνουν το νερό μου για να ξεδιψούν να τρώνε το φαγητό μου και να ομολογούν πως είναι νόστιμη η ζωή.
Θέλω να σας πω ότι αγαπώ τα ποτάμια γιατί κυλούν άλλοτε ορμητικά και άλλοτε ράθυμα αλλά κυλούν δεν μένουν στάσιμα δεν βαλτώνουν.
Σίγουρα περνώ δύσκολα αλλά θα βρω το κλειδί στην τάξη των πραγμάτων,θα κεντήσω πάλι τις στιγμές μου με μικρές ανεξίτηλες βελονιές.

Τετραποδάκο μου αν ήξερες τι μου έδωσες με αυτό το "Ότι θες ...όποτε θες ...
Είσαι πολύ όμορφη όταν σε πιάνει το παράπονο....
Όταν γίνεσαι θυσία για όλους...."

Φαραώνα ευχαριστώ γιαυτό το"NA ΓΙΑΤΙ Σ ΑΓΑΠΑΩ !!!!!
ΓΙ ΑΥΤΟ ...αυτο που σε κανει πολεμίστρια.Αμαζονα εισαι ρε Αμαζόνα με τα ολα της.Κουκλαρα μου εσυ"
Δεν είμαι αμαζόνα φιλενάς,Πόντια ξεροκέφαλη είμαι, περήφανη για την καταγωγή μου.

Ζαχαρένια μου ευχαριστώ για το γράμμα σου.Στην Πάτρα θα έρθω αλλά όπως μου αρμόζει ε?

Αχτιδούλα μου ευχαριστώ για τα τηλεφωνήματα σου,την συμπαράσταση σου.
Κι εσένα το ίδιο κόκκινη κλωστούλα.Με συγκίνησε το ενδιαφέρον σου.

Βαία μου ευχαριστώ γιαυτό το "θερμή μου σοροκάδα,δεν λυγάς... το νιώθω..."
Οχι δεν λυγώ μάτια μου,το ξέρεις...

DeeDeeka μου και στο τούνελ όμορφα θα περάσουμε.Θα το στολίσουμε θα το φωταγωγήσουμε μέχρι τα Χριστούγεννα ε?Μετά θα κοιτάξουμε να αποδράσουμε από αυτό ναι?

dianathenes σευχαριστώ για την παρουσία σου.Διπλή η χαρά μου γιατί ξέρω ότι δεν σχολιάζεις εύκολα.Με τιμάς με το "μαργαριταρι".Ευχαριστώ.

Ξυπολιτάκι μου,Ειρηνούλα μου ,Αθηνούλα μου,βροχούλα μου,Μαριέλα συμπατριώτισσα μου,Κοχυλοροδένια κόρη μου Ιφιγένεια ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες σας.

Σας ευχαριστώ όλες μα όλες για την αγάπη που μου δείξατε.Είσαστε το παρεάκι μου.

Από αύριο δεν θάχω ίντερνετ.Το διέκοψα.
Ομως γρήγορα θα επανέλθω.

Καλό σας βράδυ.

Εχασα τις οδηγίες χρήσεως και σπατάλησα τον θησαυρό μου...
Κουράστηκα...
Θέλω να χωθώ μέσα στο στρειδάκι μου να το θωρακίσω με την μεμβράνη μου να προφυλάξω το λίγο φως που μένει .Θέλω να έχω παρέα μου την ελπίδα για να μπορέσω να βρω τις ισοροπίες μου ,ωστε να δώσω ώθηση και πάλι προς τα πάνω...ναντέξω στα όνειρα.
Σας ευχαριστώ όλους όσους με επισκεφθήκατε και με τιμήσατε με τα σχόλια σας.
Σίγουρα θα τα ξαναπούμε...

Ο ύπνος είναι για εκείνους που πλήττουν λέω πάντα δικαιολογώντας την τάση μου να ξυπνώ πολύ πρωί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Μου αρέσει να ξυπνώ πρωί,πριν ξεκινήσει ο μόχθος της ημέρας, φτιάχνω το καφεδάκι μου ξόρκι στα βαριά ακόμα βλέφαρα μου, βγαίνω στο μπαλκονάκι μου και αρμενίζω... ταξιδεύω στις αναμνήσεις, ανεβαίνω στο καραβάκιτων παιδικών ονείρων, ξεχνιέμαι στον καιρό, βυθίζομαι εκεί που δεν υπάρχει βυθός να με κρατήσει,σκοντάφτω στα ρηχά, κοιτάζω τον καιρό, παρατηρώ αν αλλάζουν οι οιωνοί μου,ζυγοσταθμίζω τον ζυγό μου, φτιάχνω τα γεφύρια μου για να γκρεμιστούν πολλές φορές μέχρι το βράδυ...
Κάθε πρωί περιμένω τα ψαροκάικα να γυρίσουν στο λιμανάκι,αφήνω ρευστή την ψυχή μου να χαθεί σε κινήσεις κυμμάτων,αφουγκράζομαι τα σκιρτήματα της θάλασσας,παρατηρώ τους γλάρους αν αφήνουν σκιά τις πρωινές ώρες...

















Δευτέρα πρωί μια μέρα ζεστή από το πρωί παρότι Νοέμβρης.Η θάλλασα λάδι,μια γαλανή γαλήνη, η υγρασία φιλήδονη σε ψηλά επίπεδα.Μου άρεσε γιατί η Θάσος είχε κρυφτεί κι ο ορίζοντας μου ήταν απεριόριστος.Στο βάθος ένα τάνκερ περίμενε από το προηγούμενο βράδυ τα ρυμουλκά να το οδηγήσουν στο λιμάνι.Μια μέρα όμορφη διάφορη από τις άλλες.
Τα ψαροκάικα γύρισαν γύρω στις εξήμιση χάραξαν τα νερά,γλάροι ακολουθούσαν,καλή η ψαριά.Από το ηχείο τους με ένταση που αναστάτωνε την ησυχία του πρωινού, ακουγόταν η φωνή του Καζαντζίδη "υπάρχω κι όσο υπάρχω θα υπάρχεις".Χαμογελούσα με τα πρωινιάτικα γούστα των ψαράδων σκεφτόμουν αυτούς που θα ξυπνούσε το τραγούδι...
Και μετά πάλι γαλήνη,ηρεμία και η θάλασσα γαληνοτάτη.
Ενα κοπάδι γλάρων όρμhσε σε συγκεκριμένο σημείο της θάλασσας και μετά ...μετά ξάφνιασμα, ξέμεινε το μάτι να κοιτά...ένα δύο τρία τέσσερα...κιάλλα?πέντε έξι επτά οκτώ δέκα δελφίνια...
Τι να πω και πως να περιγράψω το θέαμα?Πως να μεταχειριστώ τις λέξεις για να περιγράψω τον θησαυρό?Τις αισθήσεις και τον χτύπο της καρδιάς μου?Πως βρέθηκαν στα σχετικά ρηχά νερά?Εχω δει πολλές φορές δελφίνια ταξιδεύοντας Καβάλα Θάσο και αντίστροφα.Ομως τόσα πολλά ποτέ μου.

















Δεν κουνήθηκα ρούπι,δεν ήταν το θέαμα μια καθημερινή περιπέτεια,ήταν πολύτιμες εικόνες ζωής εκπληκτικής ομορφιάς.Αισθάνθηκα οτι η θάλασσα είναι ζωντανή και δεν αργοπεθαίνει όπως μας τονίζουν οι ειδήμονες,ότι έδώ είναι ο κήπος της Εδέμ.
Το βλέμμα μου χάιδευε αχόρταγο την επιφάνεια της θάλασσας τις κινήσεις τους τα πηδήματα τους τα ανασηκώματα τους,τα παράλληλα βυθίσματα τους,τιςεναλλαγές τους. Ασύληπτα άπιαστη ποιότητα ομορφιάς.
Εμειναν περίπου ένα τέταρτο και μετά οι φιγούρες τους μετακινήθηκαν στα πιο βαθιά στον κόρφο του ορίζοντα μου.
















Και η θάλασσα πάλι λάδι,λάδι που δεν άφηνε το καντήλι της ομορφιάς να σβήσει,λάδι νόημα στης κάθε στιγμής το πέρασμα.