Εχω ένα φιλαράκι,τον Σπύρο.Τον γνώρισα πριν 37 χρόνια.Εικοσάχρονη κοπελιά τότε εγώ δεκαπεντάχρο αμούστακο αγόρι αυτός.Δέσαμε αμέσως,έγινε το παρεάκι μου.
Εδώ και τριανταεπτά χρόνια δεν μου χάλασε ποτέ χατήρι.Δεν μου αρνήθηκε ποτέ καμιά από τις χάρες και εξυπηρετήσεις που του ζήτησα.Κι ας έκανε οικογένεια κι ας ζει σε άλλη πόλη κι ας μεγάλωσα κι ας μεγάλωσε...
Ενα τηλεφώνημα μου ήταν αρκετό για να πάρει την camera του Σαββατιάτικα να αφήσει την οικογένεια του και να τρέξει για τα θέλω μου για να μου κάνει το κέφι μου.
Το κέφι μου...ναι το κέφι μου ήταν να ανεβάσουμε ένα βιντεάκι στο youtube από το χωριό μου.Αδιαμαρτύρητα με ακολούθησε στον Νέστο στην Ανάληψη κι όπου εγώ έκρινα ότι πρέπει να πάμε...
Το κανονικό βίντεο είναι γύρω στο τεταρτάκι,αυτός όμως έκοψε έραψε κι έβγαλε αυτό το αποτέλεσμα.
Σπύρο μου, ξέρω ότι δεν θέλεις να ακούς ευχαριστώ από εμένα όμως εγώ οφείλω να σ'ευχαριστήσω όχι για το βιντεάκι αλλά γιαυτό που είσαι.
Σ'ευχαριστώ λεβέντη μου.





Τράβηξε ο Σπύρος και πολλές φωτογραφίες για το μελλοντικό μας ημερολόγιο.
Διάλεξα να σας δείξω τέσσερεις από αυτές που αγαπώ πολύ.





















η καμπάνα του ερημοκλησιού να με παιδεύει με την σιωπή της και την θλίψη της.Μέσα στους στόχους μου να ξαναναστηθεί...















Ο Πολιτιστικός μας Σύλλογος.Στόχος μου να μην ορφανέψει η φωτιά που καίει..



















Πλουμιστά ουράνια,δεμένα κορμιά, βαθειές ρίζες...




































H μεγάλη μου αδυναμία ο Νέστος το ποτάμι μου.Ασκεί απίστευτη γοητεία πάνω μου.
Εδώ κάνω τα ταξίδια μου χωρίς πανιά με ένδυμα νερού για να καθρεφτίζονται οι ελπίδες μου.

Σε λίγο φεύγω για ένα δεκαήμερο στο χωριό μου.Να ετοιμαστώ για το Πανηγύρι της Ανάληψης.Εκεί θα περιμένω τους φίλους και μη να δραπετεύσουμε από την καθημερινότητα,να οργώσουμε την ξεγνοιασιά...