Ο ύπνος είναι για εκείνους που πλήττουν λέω πάντα δικαιολογώντας την τάση μου να ξυπνώ πολύ πρωί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Μου αρέσει να ξυπνώ πρωί,πριν ξεκινήσει ο μόχθος της ημέρας, φτιάχνω το καφεδάκι μου ξόρκι στα βαριά ακόμα βλέφαρα μου, βγαίνω στο μπαλκονάκι μου και αρμενίζω... ταξιδεύω στις αναμνήσεις, ανεβαίνω στο καραβάκιτων παιδικών ονείρων, ξεχνιέμαι στον καιρό, βυθίζομαι εκεί που δεν υπάρχει βυθός να με κρατήσει,σκοντάφτω στα ρηχά, κοιτάζω τον καιρό, παρατηρώ αν αλλάζουν οι οιωνοί μου,ζυγοσταθμίζω τον ζυγό μου, φτιάχνω τα γεφύρια μου για να γκρεμιστούν πολλές φορές μέχρι το βράδυ...
Κάθε πρωί περιμένω τα ψαροκάικα να γυρίσουν στο λιμανάκι,αφήνω ρευστή την ψυχή μου να χαθεί σε κινήσεις κυμμάτων,αφουγκράζομαι τα σκιρτήματα της θάλασσας,παρατηρώ τους γλάρους αν αφήνουν σκιά τις πρωινές ώρες...

















Δευτέρα πρωί μια μέρα ζεστή από το πρωί παρότι Νοέμβρης.Η θάλλασα λάδι,μια γαλανή γαλήνη, η υγρασία φιλήδονη σε ψηλά επίπεδα.Μου άρεσε γιατί η Θάσος είχε κρυφτεί κι ο ορίζοντας μου ήταν απεριόριστος.Στο βάθος ένα τάνκερ περίμενε από το προηγούμενο βράδυ τα ρυμουλκά να το οδηγήσουν στο λιμάνι.Μια μέρα όμορφη διάφορη από τις άλλες.
Τα ψαροκάικα γύρισαν γύρω στις εξήμιση χάραξαν τα νερά,γλάροι ακολουθούσαν,καλή η ψαριά.Από το ηχείο τους με ένταση που αναστάτωνε την ησυχία του πρωινού, ακουγόταν η φωνή του Καζαντζίδη "υπάρχω κι όσο υπάρχω θα υπάρχεις".Χαμογελούσα με τα πρωινιάτικα γούστα των ψαράδων σκεφτόμουν αυτούς που θα ξυπνούσε το τραγούδι...
Και μετά πάλι γαλήνη,ηρεμία και η θάλασσα γαληνοτάτη.
Ενα κοπάδι γλάρων όρμhσε σε συγκεκριμένο σημείο της θάλασσας και μετά ...μετά ξάφνιασμα, ξέμεινε το μάτι να κοιτά...ένα δύο τρία τέσσερα...κιάλλα?πέντε έξι επτά οκτώ δέκα δελφίνια...
Τι να πω και πως να περιγράψω το θέαμα?Πως να μεταχειριστώ τις λέξεις για να περιγράψω τον θησαυρό?Τις αισθήσεις και τον χτύπο της καρδιάς μου?Πως βρέθηκαν στα σχετικά ρηχά νερά?Εχω δει πολλές φορές δελφίνια ταξιδεύοντας Καβάλα Θάσο και αντίστροφα.Ομως τόσα πολλά ποτέ μου.

















Δεν κουνήθηκα ρούπι,δεν ήταν το θέαμα μια καθημερινή περιπέτεια,ήταν πολύτιμες εικόνες ζωής εκπληκτικής ομορφιάς.Αισθάνθηκα οτι η θάλασσα είναι ζωντανή και δεν αργοπεθαίνει όπως μας τονίζουν οι ειδήμονες,ότι έδώ είναι ο κήπος της Εδέμ.
Το βλέμμα μου χάιδευε αχόρταγο την επιφάνεια της θάλασσας τις κινήσεις τους τα πηδήματα τους τα ανασηκώματα τους,τα παράλληλα βυθίσματα τους,τιςεναλλαγές τους. Ασύληπτα άπιαστη ποιότητα ομορφιάς.
Εμειναν περίπου ένα τέταρτο και μετά οι φιγούρες τους μετακινήθηκαν στα πιο βαθιά στον κόρφο του ορίζοντα μου.
















Και η θάλασσα πάλι λάδι,λάδι που δεν άφηνε το καντήλι της ομορφιάς να σβήσει,λάδι νόημα στης κάθε στιγμής το πέρασμα.