Φιληναδούλα μου θάθελα ο γυρισμός σου να είναι γιορτή για μας ,όπως σου γράφω και στα δικά μου σχόλια μόνον εγώ μπορώ να καταλάβω το πόνο που νοιώθει κάποιος όταν χάνει το σκύλο του ,το σύντροφο που σε κοιτά στα μάτια χωρίς αντάλαγμα και άδολη αγάπη.Πάρε ένα νεο γρήγορα και θα δεις οτι είναι το μόνο φάρμακο, δώσε του το ίδιο όνομα και θα είναι σα να ζει ξανά.Αν είχες δει την αγαπημένη μου ταινία ( θα σε δω στο Παράδεισο ) ο πρώτος που τον υποδέχθηκε ήταν ο σκύλος του.Αύριο θα τα πούμε.Το πρωί έχω οδοντίατρο θα σε πάρω μόλις γυρίσω!
ΟΛΕΣ μπορουμε να καταλαβουμε τον πονο σου κοριτσι μου. Νομιζω κι αυτες που εχουν κι αυτες που δεν εχουν ζωακια. Μην μου στενχωρισαι και προσαθησεα το φιλοσοφισεις λιγακι.Φαινεται οτι κ αυτο οπως και οι ανθρωποι εκανε τον κυκλο του κι ηρθε η ωρα του. ΤΑ ΦΙΛΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΚΑΛΙΑ
δεν υπαρχουν λογια. Διαφωνω καθετα (οριζοντια και διαγωνιως :)) με την αχτιδουλα μας. Ειναι ομως πολυ υποκειμενικο το πως δεχεται ο καθενας τον θανατο. Και βεβαια ειμαι υπερ να παρεις μια καινουρια ψυχουλα στο σπιτι σου, οχι με το ιδιο ονομα ομως. Ασε λιγακι το χρονο να γλυκανει τον πονο , μακαρι να υπηρχαν λογια να στα πω και να σε αγκαλιασουν. Ξερεις την αδυναμια μου σ' αυτες τις ψυχουλες. Ειναι αναντικαταστατες και αφηνουν μεγαλο κενο και πονο πισω. Ο κυκλος της ζωης ομως ειναι γεματος εκπληξεις, ολα θα τα αντεξουμε, και η ομορφη Μπρουνα μας πηγε καπου που δεν υπαρχει πονος και κακια και θα μας περιμενει. Υπομονη δρομακι μου, θα γιανουν οι πληγες με τον καιρο (ετσι μου ελεγε η γιαγια μου και ειχε δικιο παντα).
Την ανάστησα από μωρουδάκι,την λάτρευα και με λάτρευε,ήταν συνεχώς μέσα στα πόδια μου,κοιμόταν δίπλα στο κρεβάτι μου,όταν αρρώστενα δεν έφευγε από δίπλα μου.Για μένα ήταν συντροφάκι χωρίς ανθρώπινη μιλιά. Και βέβαια καταλαβαίνω τι μου λέτε όλες σας η κάθε μια από την δική της πλευρά. Την ψάχνω μέσα στο σπίτι,η απουσία της αφόρητη. Ναι πονάω πολύ και δεν ντρέπομαι να το πω.Ναι κλαίω απαρηγόρητα και δεν ντρέπομαι να το πω. Δεν ξέρω τι αισθάνονται οι απέξω ή πόσο καταλαβαίνουν ή ειρωνεύονται όσοι δεν έτυχε να έχουν σκυλί-φίλο.Ούτε που με νοιάζει δηλαδή. Το μόνο που με παρηγορεί αν μπορούμε να το πούμε έτσι,είναι ότι έφυγε χωρίς να υποφέρει. Ο τύπος που την σκότωσε έτρεχε σένα "δρομάκι"που δεν έπρεπε να τρέχει.Την κτύπησε με ορμή και ούτε που σταμάτησε...όπως πάντα... Οχι σε αυτήν την φάση δεν θέλω σκυλί και δεν θέλω να το ονομάσω όπως το σκυλάκι μου. Αργότερα ίσως μαζέψω πάλι κάποιο ημίαιμο πεταμένο,ποιος ξέρει... Ευχαριστώ Κατερίνα.
κοπέλα με το καναρινί φόρεμα και μένα μου έλειψες Να κρατήσεις το νερουλί σου,περνάτε όμορφα μαζί.:)) Εγώ θα δω τι θα κάνω σιγά-σιγά. Ξεκουράστηκα ήδη την πρώτη μέρα όταν ο κόσμος μας έδινε συγχαρητήρια για την γιορτή μας. Σε φιλώ γλυκά
Την κοπάνησα από την παραλία τρέχοντας και τους παράτησα όλους... Δεν είχα πολύ όρεξη σήμερα.. Ανάποδα ξύπνησα.. Σαν κάτι να είχε συμβεί που δεν ήξερα.. Που δεν ήθελα να μάθω... Κι όμως το έμαθα... Πριν ακόμα το δω γραμμένο, ήμουν σίγουρος... Το τραγούδι ήταν για κάποιον με 4 πόδια... Ήμουν σίγουρος... Πάλι βγήκε αληθινή η δίποδη γιαγιά. Πόσες φορές ακόμα; "Μη πάρεις ποτέ ζώο στο σπίτι, αν δεν είσαι σίγουρη ότι θα φύγει μετά από σένα". 'Ετσι της έλεγε... Αν την είχε ακούσει, δεν θα είχα ποτέ δίποδη μαμά... Ούτε αγκαλιά... ούτε φιλί... ούτε κάποιον να κλαίμε παρέα.. Δεν θα είχα γίνει ποτέ ευτυχισμένος... Γιατί αυτό είναι ευτυχία.. Να έχεις πάντα δίπλα σου κάποιον που κλαίει όποτε κλαις κι εσύ.... Από την αρχή, μέχρι την ώρα που φεύγεις... Ακόμα κι αν κανενός οι ρόδες δεν βρεθούν στο δικό μου δρόμο κι εγώ θα φύγω πριν από εκείνη... Δεν υπάρχει μέρα που να με αγκαλιάζει και να μην το σκέφτεται αυτό.. Ότι θα φύγω πριν από εκείνη... Το ξέρω... Το έχω μάθει πια καλά... Οι δίποδοι φοβούνται πολύ αυτό το "πεθαίνει"... Εμένα πάλι με νοιάζει όσο είμαι εδώ να μη χάσω την αγκαλιά και το φιλί... Να μη σταματήσει να μου μιλάει... Να μη σταματήσει να πιστεύει πως ακούω, καταλαβαίνω, μιλάω.... Δεν το φοβάμαι το "πεθαίνει". Το μόνο που θέλω είναι να είναι και το δικό μου τέτοιο... Να μη γίνει ποτέ "ψοφάει" όπως τόσων και τόσων σαν εμένα.. Θέλω κι εμένα να θυμούνται, όπως θυμούνται τους δίποδους που έφυγαν, να μη δώσουν σε κανέναν το όνομά μου, όπως οι δικοί τους δεν γυρίζουν ποτέ πίσω... να κλάψουν για όλες τις μέρες και τις νύχτες που περάσαμε μαζί, χωρίς να ντρέπονται.... να αφήσουν τον χρόνο να κάνει τη δουλειά του, ήσυχα και αβόρυβα όπως κάνουν και για το δικό τους "πεθαίνει"... Να μη ξεχάσουν ποτέ όσα μάθαμε παρέα κι όταν ο πόνος περάσει να μάθουν από κάποιον άλλο σαν εμένα, όσα εγώ δεν θα προλάβω να τους πω... Να κάνουν όλα όσα θα έκανα κι εγώ αν οι δίποδες ρόδες βρίσκονταν στο δικό τους δρόμο και έμενα εγώ πίσω.... Έτσι τουλάχιστον μπροστά σ΄αυτό το "πεθαίνει" να είμαστε όλοι ίδιοι.... όλοι ίσοι... όσα πόδια κι αν είχε ο καθένας.... Φιλιά αλμυρά....
Αχ βρε δρομάκι .Τι είναι αυτό που έμαθα από την Αχτίδα. Σου σκότωσαν το σκυλί σου. Δεν φαντάζεσαι πόσο λυπάμαι. Πριν δυο χρόνια περίπου έχασα και ‘γω ένα κυνηγόσκυλο από δηλητήριο δόλωμα για αλεπούδες. Το πιο απαίσιο είναι το συναίσθημα που περιγράφεις εν μέρει στα σχόλια σου. Κάποιες φορές θυμάμαι έβγαινα στην βεράντα και κοίταζα στην γωνιά που κοιμόταν . Βλέπεις το πρόβλημα ήταν που ποτέ μου δεν το περιόρισα αυτό το σκυλί και πολύ σπάνια το έδενα .Αλλά πάντοτε ήταν υπάκουο και καλό με τους καλεσμένους μου. Πεθύμησα που έτρεχε πάνω κάτω όταν πηγαίναμε στο περιβόλι και εκείνες τις χαρές που έκανε όταν έκανα γυμναστική. Αλλά προπαντός τα μάτια του με εκείνη την ηρεμία ,που με καταλάμβανε και εμένα.
Οι σκύλοι είναι μεγάλο κεφάλαιο .Σε κοιτάνε στα μάτια με λατρεία ,είσαι ο ήρωας τους ,ο ευεργέτης τους . Θέλουν πάντα να σε προστατεύσουν. Μια αγνή σχέση που θα μπορούσα να πω αναμφίβολα ότι τα σκυλιά είναι άγγελοι φύλακες μας. Μαθαίνουμε να έχουμε θάρρος από αυτά τα πλάσματα .Πόσες φορές άθελα τους μας δημιούργησαν χαρά ,ξενοιασιά.
Όπως και να έχει , φαίνεται ότι οι περισσότεροι μπλόκερς σε αγαπάμε και θέλουμε να είσαι χαρούμενη, χαμογέλασε μας λίγο.
Από εμένα, καλημέρα σου και να θυμάσαι, “Ν' αγαπάς ό,τι σε πλήγωσε για να μην πληγωθείς πάλι.”
Τετράποδε μου φιλαράκι,σε περίμενα... τα λόγια σου βάλσαμο στην ψυχή μου...με άγκιξαν... Το τραγούδι το τραγουδούσα όταν είχα τις μαύρες μου,έχοντας ανάμεσα στα πόδια μου και την αγκαλιά μου το σκυλάκι μου να το χαιδεύω κι αυτό να με γλύφει. Ο χαμός της άδικος.Την βγάζαμε βολτίτσα πάντα με το λουράκι της.Πρωί απόγευμα.Μπροστά στο σπίτι μου υπάρχει μια τεράστια αλάνα.Εκεί την λύναμε για να παίξει με τους φίλους της.Τρία φιλαράκια είχε και παίζανε απίστευτα όμορφα.Ανεβαίνανε σε λοφάκια από άμμο, κατεβαίνανε, πείραζε το ένα το άλλο.Μια ομορφιά όλα μαζί ,χάρμα οφθαλμών.Βρέθηκε μια γατούλα μπροστά της,την κυνήγησε και βγήκε στο δρομάκι.Ενα δρομάκι στενό που κανένα αυτοκίνητο δεν τρέχει σε αυτό.Κι όμως... Ολα είναι άσχημα τώρα χωρίς αυτήν.Η εικόνα της,τα πανέμορφα μάτια της,το βλέμμα της συνέχεια είναι μπροστά μου. Ναι κλαίω για όλες τις μέρες και τις νύχτες που περάσαμε μαζί,πονάω,ναι είναι ίδιος ο θάνατος όσα πόδια κι αν έχει κανείς. Το μόνο που μου μένει είναι να περιμένω τον χρόνο να κάνει την δουλειά του. Σέυχαριστώ κι εσύ ξέρεις καλά ότι αυτό το ευχαριστώ το εννοώ.
Καλέ μου σιδερά "νάγαπάς ότι σε πλήγωσε για να μην πληγωθείς πάλι"η έκφραση αυτή θέλει μεγαλείο ψυχής για να εφαρμοστεί.Κι εγώ είμαι πολύ οργισμένη,πονεμένη για να την εφαρμόσω αυτό το διάστημα. Θα περάσει ο χρόνος θα κάνει την δουλειά του και τότε θα το φιλοσοφήσω πάλι... Σέυχαριστώ για τον καλό σου λόγο.
17 σχόλια:
Φιληναδούλα μου θάθελα ο γυρισμός σου να είναι γιορτή για μας ,όπως σου γράφω και στα δικά μου σχόλια μόνον εγώ μπορώ να καταλάβω το πόνο που νοιώθει κάποιος όταν χάνει το σκύλο του ,το σύντροφο που σε κοιτά στα μάτια χωρίς αντάλαγμα και άδολη αγάπη.Πάρε ένα νεο γρήγορα και θα δεις οτι είναι το μόνο φάρμακο, δώσε του το ίδιο όνομα και θα είναι σα να ζει ξανά.Αν είχες δει την αγαπημένη μου ταινία ( θα σε δω στο Παράδεισο ) ο πρώτος που τον υποδέχθηκε ήταν ο σκύλος του.Αύριο θα τα πούμε.Το πρωί έχω οδοντίατρο θα σε πάρω μόλις γυρίσω!
ΓΥΡΙΣΕ Η ΦΙΛΗΝΑΔΑ ΜΟΥΥΥΥΥΥΥ!
ΟΛΕΣ μπορουμε να καταλαβουμε τον πονο σου κοριτσι μου.
Νομιζω κι αυτες που εχουν κι αυτες που δεν εχουν ζωακια.
Μην μου στενχωρισαι και προσαθησεα το φιλοσοφισεις λιγακι.Φαινεται οτι κ αυτο οπως και οι ανθρωποι εκανε τον κυκλο του κι ηρθε η ωρα του.
ΤΑ ΦΙΛΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΚΑΛΙΑ
Αδύνατον να κοιμηθώ...
Δρομακι μου γλυκο
δεν υπαρχουν λογια. Διαφωνω καθετα (οριζοντια και διαγωνιως :)) με την αχτιδουλα μας. Ειναι ομως πολυ υποκειμενικο το πως δεχεται ο καθενας τον θανατο. Και βεβαια ειμαι υπερ να παρεις μια καινουρια ψυχουλα στο σπιτι σου, οχι με το ιδιο ονομα ομως.
Ασε λιγακι το χρονο να γλυκανει τον πονο , μακαρι να υπηρχαν λογια να στα πω και να σε αγκαλιασουν. Ξερεις την αδυναμια μου σ' αυτες τις ψυχουλες. Ειναι αναντικαταστατες και αφηνουν μεγαλο κενο και πονο πισω. Ο κυκλος της ζωης ομως ειναι γεματος εκπληξεις, ολα θα τα αντεξουμε, και η ομορφη Μπρουνα μας πηγε καπου που δεν υπαρχει πονος και κακια και θα μας περιμενει.
Υπομονη δρομακι μου, θα γιανουν οι πληγες με τον καιρο (ετσι μου ελεγε η γιαγια μου και ειχε δικιο παντα).
Σε φιλω ζουλιχτα!
Την ανάστησα από μωρουδάκι,την λάτρευα και με λάτρευε,ήταν συνεχώς μέσα στα πόδια μου,κοιμόταν δίπλα στο κρεβάτι μου,όταν αρρώστενα δεν έφευγε από δίπλα μου.Για μένα ήταν συντροφάκι χωρίς ανθρώπινη μιλιά.
Και βέβαια καταλαβαίνω τι μου λέτε όλες σας η κάθε μια από την δική της πλευρά.
Την ψάχνω μέσα στο σπίτι,η απουσία της αφόρητη.
Ναι πονάω πολύ και δεν ντρέπομαι να το πω.Ναι κλαίω απαρηγόρητα και δεν ντρέπομαι να το πω.
Δεν ξέρω τι αισθάνονται οι απέξω ή πόσο καταλαβαίνουν ή ειρωνεύονται όσοι δεν έτυχε να έχουν σκυλί-φίλο.Ούτε που με νοιάζει δηλαδή.
Το μόνο που με παρηγορεί αν μπορούμε να το πούμε έτσι,είναι ότι έφυγε χωρίς να υποφέρει.
Ο τύπος που την σκότωσε έτρεχε σένα "δρομάκι"που δεν έπρεπε να τρέχει.Την κτύπησε με ορμή και ούτε που σταμάτησε...όπως πάντα...
Οχι σε αυτήν την φάση δεν θέλω σκυλί και δεν θέλω να το ονομάσω όπως το σκυλάκι μου.
Αργότερα ίσως μαζέψω πάλι κάποιο ημίαιμο πεταμένο,ποιος ξέρει...
Ευχαριστώ Κατερίνα.
Όλα περνούνε στη ζωή κι ετούτο θα περάσει,
φτάνει κανείς υπομονή να 'χει να μην τα χάσει...
-------
με πολύ αγάπη.
Anogianos
Φίλε μου σευχαριστώ.
Σωστή η μαντινάδα, βγαλμένη από την ζωή.Ετσι είναι θα περάσει...
Δρόμακι μου,
μου έλειψες... κι εσύ κι η αχτιδούλα. Έμαθα τα νέα για τον πιστό σου σύντροφό, που τον έχασες, και δεν ξέρω τι να πω... Να σου στείλω το νερουλί μου;
Σ'αγαπώ μανούλα! Πιστεύω σε 'σενα, για την εκδήλωση. Να βρίσκεις χρόνο να ξεκουράζεσαι... κι εμείς δεν σε ξεχνάμε... γιατί δεν λείπεις είσαι εδώ!
Καληνύχτα όμορφη και ύπνο ήσυχο και ελαφρύ...
ΚΑΛΗΜΈΡΑ..ΚΑΛΗΜΈΡΑ ΦΙΛΗΝΆΔΑ!
κοπέλα με το καναρινί φόρεμα
και μένα μου έλειψες
Να κρατήσεις το νερουλί σου,περνάτε όμορφα μαζί.:))
Εγώ θα δω τι θα κάνω σιγά-σιγά.
Ξεκουράστηκα ήδη την πρώτη μέρα όταν ο κόσμος μας έδινε συγχαρητήρια για την γιορτή μας.
Σε φιλώ γλυκά
Αχτιδούλα μου
καλημέρα καλημέρα φιλενάδα:))
Την κοπάνησα από την παραλία τρέχοντας και τους παράτησα όλους... Δεν είχα πολύ όρεξη σήμερα.. Ανάποδα ξύπνησα.. Σαν κάτι να είχε συμβεί που δεν ήξερα.. Που δεν ήθελα να μάθω... Κι όμως το έμαθα... Πριν ακόμα το δω γραμμένο, ήμουν σίγουρος... Το τραγούδι ήταν για κάποιον με 4 πόδια... Ήμουν σίγουρος... Πάλι βγήκε αληθινή η δίποδη γιαγιά. Πόσες φορές ακόμα; "Μη πάρεις ποτέ ζώο στο σπίτι, αν δεν είσαι σίγουρη ότι θα φύγει μετά από σένα". 'Ετσι της έλεγε... Αν την είχε ακούσει, δεν θα είχα ποτέ δίποδη μαμά... Ούτε αγκαλιά... ούτε φιλί... ούτε κάποιον να κλαίμε παρέα.. Δεν θα είχα γίνει ποτέ ευτυχισμένος... Γιατί αυτό είναι ευτυχία.. Να έχεις πάντα δίπλα σου κάποιον που κλαίει όποτε κλαις κι εσύ.... Από την αρχή, μέχρι την ώρα που φεύγεις... Ακόμα κι αν κανενός οι ρόδες δεν βρεθούν στο δικό μου δρόμο κι εγώ θα φύγω πριν από εκείνη... Δεν υπάρχει μέρα που να με αγκαλιάζει και να μην το σκέφτεται αυτό.. Ότι θα φύγω πριν από εκείνη... Το ξέρω... Το έχω μάθει πια καλά... Οι δίποδοι φοβούνται πολύ αυτό το "πεθαίνει"... Εμένα πάλι με νοιάζει όσο είμαι εδώ να μη χάσω την αγκαλιά και το φιλί... Να μη σταματήσει να μου μιλάει... Να μη σταματήσει να πιστεύει πως ακούω, καταλαβαίνω, μιλάω.... Δεν το φοβάμαι το "πεθαίνει". Το μόνο που θέλω είναι να είναι και το δικό μου τέτοιο... Να μη γίνει ποτέ "ψοφάει" όπως τόσων και τόσων σαν εμένα.. Θέλω κι εμένα να θυμούνται, όπως θυμούνται τους δίποδους που έφυγαν, να μη δώσουν σε κανέναν το όνομά μου, όπως οι δικοί τους δεν γυρίζουν ποτέ πίσω... να κλάψουν για όλες τις μέρες και τις νύχτες που περάσαμε μαζί, χωρίς να ντρέπονται.... να αφήσουν τον χρόνο να κάνει τη δουλειά του, ήσυχα και αβόρυβα όπως κάνουν και για το δικό τους "πεθαίνει"... Να μη ξεχάσουν ποτέ όσα μάθαμε παρέα κι όταν ο πόνος περάσει να μάθουν από κάποιον άλλο σαν εμένα, όσα εγώ δεν θα προλάβω να τους πω... Να κάνουν όλα όσα θα έκανα κι εγώ αν οι δίποδες ρόδες βρίσκονταν στο δικό τους δρόμο και έμενα εγώ πίσω.... Έτσι τουλάχιστον μπροστά σ΄αυτό το "πεθαίνει" να είμαστε όλοι ίδιοι.... όλοι ίσοι... όσα πόδια κι αν είχε ο καθένας....
Φιλιά αλμυρά....
Αχ βρε δρομάκι .Τι είναι αυτό που έμαθα από την Αχτίδα. Σου σκότωσαν το σκυλί σου. Δεν φαντάζεσαι πόσο λυπάμαι. Πριν δυο χρόνια περίπου έχασα και ‘γω ένα κυνηγόσκυλο από δηλητήριο δόλωμα για αλεπούδες.
Το πιο απαίσιο είναι το συναίσθημα που περιγράφεις εν μέρει στα σχόλια σου. Κάποιες φορές θυμάμαι έβγαινα στην βεράντα και κοίταζα στην γωνιά που κοιμόταν . Βλέπεις το πρόβλημα ήταν που ποτέ μου δεν το περιόρισα αυτό το σκυλί και πολύ σπάνια το έδενα .Αλλά πάντοτε ήταν υπάκουο και καλό με τους καλεσμένους μου. Πεθύμησα που έτρεχε πάνω κάτω όταν πηγαίναμε στο περιβόλι και εκείνες τις χαρές που έκανε όταν έκανα γυμναστική. Αλλά προπαντός τα μάτια του με εκείνη την ηρεμία ,που με καταλάμβανε και εμένα.
Οι σκύλοι είναι μεγάλο κεφάλαιο .Σε κοιτάνε στα μάτια με λατρεία ,είσαι ο ήρωας τους ,ο ευεργέτης τους . Θέλουν πάντα να σε προστατεύσουν. Μια αγνή σχέση που θα μπορούσα να πω αναμφίβολα ότι τα σκυλιά είναι άγγελοι φύλακες μας. Μαθαίνουμε να έχουμε θάρρος από αυτά τα πλάσματα .Πόσες φορές άθελα τους μας δημιούργησαν χαρά ,ξενοιασιά.
Όπως και να έχει , φαίνεται ότι οι περισσότεροι μπλόκερς σε αγαπάμε και θέλουμε να είσαι χαρούμενη, χαμογέλασε μας λίγο.
Από εμένα, καλημέρα σου και να θυμάσαι, “Ν' αγαπάς ό,τι σε πλήγωσε για να μην πληγωθείς πάλι.”
Τετράποδε μου
φιλαράκι,σε περίμενα...
τα λόγια σου βάλσαμο στην ψυχή μου...με άγκιξαν...
Το τραγούδι το τραγουδούσα όταν είχα τις μαύρες μου,έχοντας ανάμεσα στα πόδια μου και την αγκαλιά μου το σκυλάκι μου να το χαιδεύω κι αυτό να με γλύφει.
Ο χαμός της άδικος.Την βγάζαμε βολτίτσα πάντα με το λουράκι της.Πρωί απόγευμα.Μπροστά στο σπίτι μου υπάρχει μια τεράστια αλάνα.Εκεί την λύναμε για να παίξει με τους φίλους της.Τρία φιλαράκια είχε και παίζανε απίστευτα όμορφα.Ανεβαίνανε σε λοφάκια από άμμο, κατεβαίνανε, πείραζε το ένα το άλλο.Μια ομορφιά όλα μαζί ,χάρμα οφθαλμών.Βρέθηκε μια γατούλα μπροστά της,την κυνήγησε και βγήκε στο δρομάκι.Ενα δρομάκι στενό που κανένα αυτοκίνητο δεν τρέχει σε αυτό.Κι όμως...
Ολα είναι άσχημα τώρα χωρίς αυτήν.Η εικόνα της,τα πανέμορφα μάτια της,το βλέμμα της συνέχεια είναι μπροστά μου.
Ναι κλαίω για όλες τις μέρες και τις νύχτες που περάσαμε μαζί,πονάω,ναι είναι ίδιος ο θάνατος όσα πόδια κι αν έχει κανείς. Το μόνο που μου μένει είναι να περιμένω τον χρόνο να κάνει την δουλειά του.
Σέυχαριστώ κι εσύ ξέρεις καλά ότι αυτό το ευχαριστώ το εννοώ.
Καλέ μου σιδερά
"νάγαπάς ότι σε πλήγωσε για να μην πληγωθείς πάλι"η έκφραση αυτή θέλει μεγαλείο ψυχής για να εφαρμοστεί.Κι εγώ είμαι πολύ οργισμένη,πονεμένη για να την εφαρμόσω αυτό το διάστημα.
Θα περάσει ο χρόνος θα κάνει την δουλειά του και τότε θα το φιλοσοφήσω πάλι...
Σέυχαριστώ για τον καλό σου λόγο.
Δημοσίευση σχολίου