Θυμάμαι...
Απογευματάκι ήταν, 14 του Φλεβάρη του 1971.Μία κοπελίτσα που δεν είχε κλείσει τα είκοσι της χρόνια κι ένα παλικαράκι 22 χρόνων να στέκονται μπροστά σε μια εικονίτσα της Παναγίας και του Χριστού με ξαναμμένα πρόσωπα.Παρούσα μία θεία με δύο βέρες στα χέρια.Την δική της και του άνδρα της.Με ευλάβεια και κατάνυξη αρραβώνιασε τα δύο παιδιά.Αρραβώνας με δανεικές βέρες συνήθιζε να λέει η κοπελιά,όχι με πίκρα αλλά με χαμόγελο...
Οι βέρες επιστραφήκανε την ίδια μέρα.Εκτοτε η κοπελιά δεν ξαναφόρεσε βέρα.Κράτησε την βέρα που αγοράστηκε πολύ αργότερα για την ανάγκη του γάμου τους, μέσα στο κουτάκι της και την καταχώνιασε στην ντουλάπα της.
Οταν πέθανε η θεία πριν καμιά δεκαριά χρόνια ζήτησε από τα παιδιά της να της δώσουνε την βέρα της.Εκείνα αρνήθηκαν.Κι έτσι το χέρι της κοπελιάς, της γυναίκας, της γιαγιάς έμεινε δίχως βέρα.
θυμάμαι και χαμογελώ.Οχι με πίκρα ούτε με παράπονο αλλά με νοσταλγία,αγάπη, ίσως και με λίγη σοφία πλέον...
8 σχόλια:
Μπραβο σου!Ετσι μπραβο κοριτσι μου.Με αξιοπρεπεια.Σε ολα!Φιλιιιιιι!ηΡΘΕς,ΜΟΥ ΕΛΕΙΨΕς,ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ.
Faraona μου
εγώ να δεις πως σε περιμένω:)))
Δράττομαι της σοφίας και σου λέω τα λόγια ενός μεγάλου μας σοφού, του Ελύτη,"του εραστή του σκιρτήματος των ζαρκαδιών": "Θεέ μου, τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε...". Μπορεί να νομίζουμε ότι δεν τον βλέπουμε σε δύσκολες στιγμές, όμως όλο αυτό το μπλε μας εξιλεώνει, αργοπέφτει στάλα στάλα στην ψυχή μας και γίνεται απόσταγμα από το πιο μεθυστικό κρασί, το κρασί της σοφίας, που αγοράστηκε με δίδακτρα ζωής....
votsalo
Είναι όμως τόσο όμορφο να μπορείς να θυμάσαι και να χαμογελάς! Ωραία επέτειος!
βοτσαλάκι μου.ακριβά τα δίδακτρα της ζωής.
Εγώ θα μείνω σε αυτό που έγραψες
"όμως όλο αυτό το μπλε μας εξιλεώνει"
kira μου
αν δεν αγαπήσεις το παρελθόν είναι αδύνατον να ζήσεις σωστά στο παρόν:)
Τι χαζομάρα κι αυτή να μη σου δώσουν τις βέρες, πόσο ανόητοι γινόμαστε όλοι μας μερικές φορές, ενώ με μια μικρή χειρονομία μπορούμε να δώσουμε χαρά στον άλλο.
Maria Iribarne
ήτανε της μάνας τους η βέρα...ίσως δεν θέλανε να την αποχωριστούνε:)
Ναι, δεν το είπα "κακά", για κάποιο (;) λόγο με τσίγκλησε και το σκέφτηκα αρκετά, πιθανόν κι εγώ το ίδιο θα 'κανα. Όμως, να, τη μάνα μου σίγουρα θα τη θυμόμουν και χωρίς τη βέρα, και σίγουρα θα είχα κι άλλα αναμνηστικά απ' αυτήν. Το να δώσω τη βέρα σε κάποιαν που μου τη ζητάει για συναισθηματικούς λόγους, θα ήταν σαν να επεκτείνω - συμβολικά - τη μνήμη της. Δεν ξέρω ακριβώς πώς να το εξηγήσω, θα ήταν κάτι πιο large απ' το να εγκλωβιστώ στο δικό μου συναισθηματικό εγώ. Το πιθανότερο όμως είναι ότι θα εγκλωβιζόμουν. Μ'αυτή την έννοια το είπα, κι όχι για να (κατα)κρίνω ανθρώπους που ούτε καν γνωρίζω, μάλλον για τον εαυτό μου το είπα.
Δημοσίευση σχολίου