Μετρώ-ξαναμετρώ...
Τα χαμένα-τα κερδισμένα.
Τα περσινά-τα φετινά.
Τα πραγματοποιημένα-τα απραγματοποίητα.
Τους αγώνες-τις φυγές.
Τις παρηγοριές-τις θλίψεις.
Τα γέλια-τους λυγμούς.
Το λάβετε φάγετε...
Αναρωτιέμαι...
Οι σελίδες του χθες είναι πιο καθαρές από τις τωρινές?
Ανησυχώ
Ανησυχώ για τις βλάβες στα μυαλά τους και τις καθυστερήσεις...
Ανησυχώ γιατί πάλι θα ταλαιπωρηθούν τα νιάτα.
Ανησυχώ μην τους στραγγίσουν τις ψυχές τους στους δύσβατους καιρούς.
Σκέφτομαι
Οτι δεν μπορώ να φοβάμαι και να υπάρχω.
Μην ξεχάσω
Να μοιράσω και να μοιραστώ.

Το μέτρημα-Νατάσσα Μποφίλιου

Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη

φιλίες κι αγάπες που πήραν οι δρόμοι

κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι

τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί,φοβισμένοι.

Δικοί μου και ξένοι, λαμπροί και θλιμμένοι

σε σχέσεις, σε σπίτια καλά κλειδωμένοι.

Χαρούμενοι, άσχετοι,συνεπιβάτες

μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες.

Μια βόλτα στην Οσκούρ ή Σκούρη όπως την λένε οι χωριανοί ήταν ανάσα ομορφιάς.
Η τοποθεσία αυτή βρίσκεται δίπλα στο ποτάμι,τον Νέστο κι εδώ βρίσκεται ο "κλήρος" τα χωράφια των συγχωριανών μου.
Εχω έρθει άπειρες φορές από μικρό παιδάκι στην κοιλάδα αυτή κι όμως δεν είχα προσέξει ποτέ τις καλαμιές.Κόψαμε ορισμένες από αυτές για να χρησιμοποιηθούν ως στηρίγματα στις φασουλιές και στις ντοματιές μας.
Τα χωράφια σπαρμένα με πατατιές,καλαμποκιές,ηλίανθους και τριφύλλι.Ανάμεσα στα τριφύλλια άπειρες παπαρούνες και στις άκρες των χωραφιών χαμόμηλα.

Δίπλα το πολύτιμο ποτάμι κυλούσε αργά,ήρεμα,τρυφερά...Τα πάντα προς μια κατεύθυνση..
Το μόνο οριζόντιο ανάμεσα σε όλα τα κάθετα...Δεν έχασα την ευκαιρία να περπατήσω δίπλα στα ακύμαντα νερά.Να βουτήξω τα πόδια μου στα κρύα νερά,να σκορπιστεί το νερό μέσα από τα δάχτυλα.Εχω δεσμό με τον ποταμό εδώ και πολλά πολλά χρόνια.

Ξέρετε σκεφτόμουν ότι υπάρχει ελπίδα ακόμη,ο Σπόρος, που σαν πέσει στα σπλάχνα ανθίζει,καρπίζει.Υπάρχει η ρίζα και υπάρχει και το όνειρο στα μάτια των νέων.
Ναι υπάρχει ελπίδα...

Για μια χρονιά ακόμα τηρήσαμε το έθιμο.
Ανεβήκαμε όλοι οι χωριανοί και οι φίλοι όπως κάθε χρόνο,στο εκκλησάκι της Ανάληψης που βρίσκεται στο δασάκι με τις καστανιές.
Εκκλησιαστήκαμε και αφού τελείωσε η λειτουργία διασκεδάσαμε όπως πάντα.
Φάγαμε,ήπιαμε,χορέψαμε μικροί -μεγάλοι και μετά μπουγελωθήκαμε όπως το ήθελε το έθιμο.
Το νερό παγωμένο από την πηγή αλλά κανείς δεν πτοήθηκε...
Και μετά άνοιξαν οι ουρανοί και μπουγελωθήκαμε για τα καλά κι από εκεί...
Φύγαμε με την ευχή του χρόνου να είμαστε όλοι εκεί,χωρίς να απουσιάζει κανείς