Το έκοψα...

Τριάντα οκτώ χρόνια ήταν το παρεάκι μου,πολλές φορές το ονόμαζα προέκταση του χεριού μου...Δύο πακέτα καθημερινά!
Θύμωσα από την εξάρτηση που του είχα,οργίστηκα κι αποφάσισα να δώσω ΤΕΛΟΣ!
Παλεύω κι ελπίζω νάμαι εγώ αυτή την φορά η νικήτρια!



















Το "εριξα" στο κέντημα θέλοντας να απασχολήσω περισσότερο τα χέρια μου , παρά το μυαλό μου।Θα μου πείτε γιατί κέντημα κι όχι κάτι άλλο?Γιατί όταν ασχολούμαι με οτιδήποτε άλλο δημιουργικό, πάντα υπάρχουν τα τσιγάρα και το τασάκι δίπλα μου.Στο κέντημα φοβάμαι μην πέσει κάποια στάχτη ή κάφτρα και μου κάνει ζημιά στο εργόχειρο.
Είναι αυτά τα κλειδιά,ο τρόπος που βρίσκει ο καθένας μας να περάσει πιο εύκολα καταστάσεις...



















Τρίτη ημέρα άκαπνη σήμερα।
Προς το παρόν τα καταφέρνω...

Μια χειμωνιάτικη μέρα μου...

Η μέρα ξεκίνησε τις ώρες τις πρώτες,με μια ανατολή ελπίδα του κόσμου।





















Με -7 βαθμούς και μια πάχνη κρυστάλλινη,παγερή ,ακριβό στολίδι της φύσης।



















Το μέτωπο του ουρανού πεντακάθαρο, αετοί περήφανοι πετούν σκίζοντας το γαλάζιο σεντόνι...



















Λούνα η αγαπημένη μου πιστή φίλη।




































Οι κότες μου οι άναρχες που ποτέ δεν κάνουν τα αυγά τους στην ζεστή φωλιά με τα άχυρα...



















Τα προβατάκια του συγχωριανού που εξακολουθεί να τα κατεβάζει να βοσκήσουν μέσα στο χωριο...έτσι για παρεούλα...



















Κι ήταν εκεί που ήρθε το τηλεφώνημα του φίλου μου του Λάκη και η υπέροχη πρόταση του।
Πάμε μια βόλτα στο κάστρο?Πάρε και καφέ μαζί σου.
Στο κάστρο θα πήγαινα για πρώτη φορά.Πέταξα από την χαρά μου.
Ο δρόμος κακοτράχαλος,το τζιπ χοροπηδούσε ανελέητα..



















Πρώτη στάση στο κιόσκι,μοναδικό το τοπίο...ηδονικές οι εικόνες...



















Ο Νέστος,ο σιδηρόδρομος,το τρένο που κυλούσε αργά στα στενά φυγάδευσαν την σκέψη μου।
Το βλέμμα προσπαθούσε να εκτιναχθεί ακόμα πιο πέρα...ακόμα πιο πέρα...





















Το κάστρο κουβαλά τα χρώματα του,την δροσιά του ακόμα κι αυτές τις κρύες μέρες του χειμώνα


































Αγνωστο,λησμονημένο από τα χρόνια,πέτρες,χαλάσματα παντού.
Καμιά αρχαιολογική υπηρεσία δεν το επισκέφτηκε,κανένας δημόσιος φορέας δεν νοιάστηκε.
Ολα πατρίδα είναι,γιατί τόση αδιαφορία?




















Μετέωρες πέτρες εκτεθειμένες στο πέρασμα του χρόνου
Κι ήθελα εδώ να φτιάξω καινούργια λάσπη,γερή, να ξαναφτιάξω τα θεμέλια του...




















Κι εδώ στην άκρη της κορυφής
ένιωσα σαν να ανέβηκα στην στέγη του κόσμου και δραπέτευσα από εκεί στου ονείρου μου το διάστημα....



















Απόβραδο,αμυδρό φως,χαμηλοί τόνοι
Ξόδεψα την μέρα μου όμορφα με ένα χαμόγελο αιχμάλωτο για ώρες πολλές στα χείλη...