Πριν ξεκινήσω αυτήν την ανάρτηση θα ήθελα να ευχαριστήσω τον τηλεοπτικό σταθμό
"Σκάι" και την εκπομπή
"Γυρίσματα" για την τιμή που μας κάνανε να έρθουνε στο χωριουδάκι μας και στον Πολιτιστικό μας Σύλλογο.
Ενα τεράστιο ευχαριστώ στο συνεργείο του
Σκαι στην δημοσιογράφο
Μαρία Κλουντζού για το χαμόγελο της, την υπομονή της, γιατί μέκανε να αισθανθώ άνετα και γιατί ενώ έτρεμε από το κρύο προσπαθούσε να μην το δείξει.
Το σπίτι αναπαύοταν ξεφλουδισμένο και ξεχασμένο στα γυρίσματα του χρόνου.
Η φθορά,η σκόνη σημάδευαν το θλιβερό απομεινάρι παλιών καιρών.
Σε αυτό στεγαζότανε η Αστυνομία,όταν το χωριό έσφιζε από ζωή.
Κι εμείς, ο Πολιτιστικός Σύλλογος, άστεγοι, ρίχναμε τις ιδέες μας στο τραπέζι της εκάστοτε καφετέριας του χωριού...
Πολλές φορές τα όνειρα γίνονται ορμητικό ποτάμι.Από την μια όχθη η θέληση από την άλλη η δυσκολία.
Αισθάνθηκα την ανάγκη να ξεπεράσουμε τα εμπόδια.Να βυζάξουμε από την ελπίδα.
Σφυγομέτρησα τις διαθέσεις μας και τις αντοχές μας.
Μπήκαμε στον χορό παίζοντας δυνατά την λίρα μας...
Ταιριάξαμε το τίποτα με το ακόμα ένα βήμα,ακόμα ένα βήμα,το λίγο με την απαίτηση.
Η καρδιά μας το ξέρει..
Την πρώτη χρονιά εγινε η σκεπή.Αοκνοι οι πολεμιστές μας για το καλό του τόπου.
Δεύτερη χρονιά το έξωτερικό του οικοδομήματος.
Φέτος το εσωτερικό του.Γκρεμίσαμε τοίχους,βγάλαμε τους σουβάδες πάνω από τις πέτρες,στήσαμε τζάκι με πέτρα και τουβλάκια από τον φούρνο της γιαγιάς μου.Ενα φούρνο του 1922 γκρεμισμένο πάνω σε χαμόκλαδα.
Ενα πνευματικό κέντρο για το χωριό μου.Στο μέτρο των δυνατοτήτων μας.
Σε αυτά τα δυόμιση χρόνια ο σφυγμός παρέμεινε δυνατός.
Μέσα μου σκιρτά μια υπερηφάνια.Τρυγάω την χαρά.
Ξέρετε απολαμβάνω τον καρπό αυτόν που το νόημα της ζωής μας έχει σπείρει...
Ξέρω ότι ποτέ δεν τελειώνουν τα ταξίδια...η διαδρομή συνεχίζεται...
ΥΓ: Ευχαριστώ την φίλη μου την αχτίδα για την προσφορά της.Οι φίλοι στις δυσκολίες φαίνονται.
Και μια σημείωση για την κόκκινη ομπρελίτσα.Τα μαξιλαράκια δεν είναι μωβ αλλά βυσσινί.Ο φωτογραφικός φακός δεν αποθανάτισε σωστά:))
