Κι όταν το καταχείμωνο φυσάει από βραδίς βοριαδάκι δυνατό
και καθαρίζει τον ορίζοντα,το χάραμα ο ουρανός δένεται με την θάλασσα

















ένας ήλιος Θεός ξεπροβάλει πίσω από την Λήμνο





















παγιδεύεται για λίγο μέσα στα σύννεφα
και ύστερα ανυψώνεται θριαμβευτής-ταξιδευτής χωρίς σταθμούς ξεκούρασης

τότε αισθάνομαι να τον αγαπώ διπλά,
γιατί χάρη σε αυτόν δεν είναι άδειος ο ουρανός μου
και γιατί μου χαρίζει δυο μοναδικά πολύχρωμα δώρα,
μια Ανατολή και μια Δύση!

Γεμάτη η αίθουσα ασφυκτικά,μεγάλη η χαρά μου,πυρετός η συγκίνηση!
Το χειροκρότημα τους ηχώ και σάλπισμα ηχεί ακόμα στα αυτιά μου.
Τις γλυκειές μορφές τους δεν τις χόρταινα.
Παράθυρα τα μάτια μου σε άλλους δρόμους σε αλλοτινούς καιρούς...
Η μόνη πίκρα μου ότι έλλειπαν οι νέοι να φουσκώσουν τα πανιά...


















Ενθυμήσεως χάριν
Στους στην Αθήνα Κεχροκαμπίτες μας
δόσις ολίγη τε φίλη
Για την Πατρίδα και Μητρίδα μας
γηθοσύνη πρέπει.


















Δυομοναδικά εικοσιτετράωρα στην Αθήνα.
Ευχαριστώ τον Αντώνη και την γυναίκα του που ήταν παρόντες στην κοπή της πίτας των Κεχροκαμπιτών στο Αιγάλεω.
Στο παρεάκι της Κυριακάτικης βραδιάς,στο παρεάκι με το οποίο ξοδέψαμε το κρασί ως την τελευταία σταγόνα αφιερώνω το τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου "να με κρατάς"
Ενα μεγάλο ευχαριστώ στον "θείο" που ανέχτηκε πέντε γυναίκες με νηφαλιότητα και καρτερικότητα.
Στην υγειά μας βρε παιδιά.Στο επανιδείν.

Γυναίκες της χρονιάς που πέρασε!

Η ζωή τους ανασφαλής μονόδρομος,
ο ορίζοντας τους πολιορκημένος,
η βροχή τους ερημιά,
τα χέρια τους καρφιά,
οι ρυτίδες βαθειές στην μορφή τους,
οι ψυχές τους αχάιδευτες,έχουν λιώσει στο γονάτισμα...
Γυναίκες μόνες, χωρίς χειρολαβές να κρατηθούν στο λεωφορείο της ζωής.
Γυναίκες ιέρειες της γης.
Γυναίκες αληθινές,χωρίς φτιασίδια με υψωμένη την σημαία τους.
Δικιά τους η έπαρση,δικιά τους και η υποστολή.
Δικό μου χρέος το κύπελλο μου νάναι γεμάτο για να ξεδιψάσουν.
Αυτές και άλλες χίλιες μύριες τόσες
οι γυναίκες της χρονιάς που πέρασε...

Στην φωτογραφία η Στάλλη αγωνίζεται να βγάλει τις πατάτες της!

Το δώρο.

Πήρες στα χέρια σου ένα κομμάτι μέταλλο.Το επεξεργάστηκες,το έκανες θήκη.
Θήκη για να τοποθετήσεις ένα κομμάτι ξεθωριασμένης φωτογραφίας μου από τότε...τότε που άρχιζε η ζωή μου και ήταν ακόμα μακρύς ο δρόμος...από τα άγουρα χρόνια...τα χρόνια που ξεκίνησα το ταξίδι μου, χωρίς πυξίδα.
Συναρμολόγησες ό,τι αγαπώ,συναρμολόγησες τις αλήθειες μου.Τράβηξες την κουρτίνα να φανεί το έσω...
Μου ζωγράφισες στα μαλιά την άνοιξη με ρόδα αμάραντα.

Το πράσινο λιβάδι μου το τύλιξες στην καρδιά μου,δροσερό,απέραντο,φυτεμένο με άπειρα όνειρα να καρπίζουν...
Μου έβαλες φτερά νεράιδας,εμένα την ονειροταξιδεμένη.
Θέλω να σου πω ότι είναι ακόμα ανοιχτά τα φτερά μου να πετάξουν σε καιρούς, χωρίς κανένα μούδιασμα...
Το Κολοσσαίο,η αρένα της ζωής μου.Κατάφερα να επιβιώσω. Οι πορφυροί χιτώνες μου γίνανε λευκές εσθήτες.Πέταξα τις λόγχες μου στο ποτάμι...
Ο ΦΑΡΟΣ μου,ο σηματοδότης μου,το καταφύγιο μου,εκεί που παίρνω το αντίδωρο μου από το χέρι του Θεού μου,εκεί που ποτέ δεν παζάρεψα την ψυχή μου...
Και τον λίγο χώρο που απόμεινε τον κάλυψες μένα δάκρυ λουλουδιών...αυτό το δάκρυ που ανθίζει πολλές φορές στα μάτια μου, όπως λες...
Με κάλυψες με συμπαγές γυαλί...για να με προφυλάξεις από την σκόνη των ανθρώπων...από τους αναμάρτητους που λιθοβολούν...
Το δώρο που μου χάρισες.
Μία καρφίτσα!Στερέωμα σε ύφασμα από Ανατολή φερμένο.
Σ'ευχαριστώ!