Τα βήματα μέφεραν ως εδώ αναζητώντας να βρω τα πειστήρια για τις υπέροχες παιδικές στιγμές .
Μια πέτρα, δυο πέτρες, τρεις,ένας σωρός στοιβαγμένος από την μια πλευρά,γκρεμισμένος από την άλλη.Πάνω του τίποτα,γύρω του ο κόσμος...
Πότε γεννήθηκε?κανείς δεν γνωρίζει.Τούρκικο σχολείο ήταν.Με την ανταλλαγή το δώσανε στην Λέγκω,στην χήρα με τα τέσσερα ορφανά.Να στεγάσει το κορμί της,τα κορμάκια των παιδιών της,να πολεμήσει την φτώχια της σε καιρό ειρήνης...
Δυο δωμάτια που τα χώριζε μία σάλα διάδρομος,σανίδια πατώματα,σιδερένια κρεβάτια ,χειροποίητα αχυρένια στρώματα,μια φωτογραφία του Αλέξη της,τα έπιπλα ανύπαρκτα και η μυρωδιά του καθαρού διάχυτη παντού.
Εσκαψα μέσα μου να επαναφέρω τις μνήμες που ξεθώριασαν,να ζωντανέψω τον φόντο τον λησμονημένο.Το φωταγώγησα το σπίτι με λάμπες πετρελαίου για να μπορεί να σουλατσάρει ανενόχλητος και ανέπαφος ο χρόνος ...
Πέντε ζωές ζωγραφιστήκανε εδώ μέσα.Μια από αυτές της μάνας μου...Της μάνας μου που έφυγε νωρίς...
Για εμάς τα παιδιά,τα εγγόνια της Λέγκως το σπίτι αυτό ήταν το θερμοκήπιο των ελπίδων μας.Περιμέναμε με λαχτάρα να κλείσουν τα σχολεία για να έρθουμε εδώ ,στο χωριό,στην αγκαλιά της γιαγιάς,να γευτούμε όλο το καλοκαίρι ,να λουστούμε την ευλογία του ήλιου του καλοκαιρινού, να σκαρφιστούμε χίλια δυο παιχνίδια,κόλπα να ξεφύγουμε από την προσοχή της γιαγιάς.
Αισθήματα που δεν μπορείς να πνίξεις...





















Εβαλα με προσοχή στην κρεμάστρα της ψυχής μου τις αναμνήσεις...
Πως χαθήκανε όλα έτσι στο εξ αδιαιρέτου?
Οτι πολύ αγαπάμε το χάνουμε τελικά...