PARTHEN I ROMANIA BY CHRISTOS KEMANETZIDIS 2011

Το χιόνι,το χειμώνα του 1922,έφτανε το ένα μέτρο και το καραβάνι των ξεριζωμένων προχωρούσε με δυσκολία.Μροστά πήγαιναν οι άντρες και οι αγωγιάτες,κρατώντας από τα καπίστρια τα φορτωμένα ζώα.Ετσι άνοιγε ο δρόμος για τους υπόλοιπους που ακολουθούσαν με τα σιαλιάκια στους ώμους.Τα μικρά μωρά και τα νήπια τα έβαλαν σε μεγάλα καλάθια φορτωμένα στα ζώα.Στο σαμάρι κάθονταν ανήμποροι,γριές και γέροι.
Βαδιζαν στο άγνωστο μέσα στο χιόνι και τη δείσα,ουρανός δεν φαινόταν।Οι περισσότεροι τα είχαν χαμένα।Δεν ήξεραν που πατούσαν και που βρίσκονταν.Ηταν πολύ επικίνδυνα τα μέρη εκείνα.Κινδύνευες από στιγμή σε στιγμή να γκρεμοτσακιστείς σε απόκρημνες χαράδρες ή να παρασυρθείς από τα στάδια.Πόσοι και πόσοι Τσιμερίτες βρήκαν τραγικό θάνατο,από το Σελ' μέχρι το Σαρανόι,προσπαθώντας να διαβούν καταχείμωνο.Μόνον αυτοί που πέρασαν τη νιότη τους πάνω στα βουνά και αυτοί που έκαναν τακτικά το δρόμο Τσιμερά Τραπεζούντα,ξεχώριζαν από κάποια σημαδια τα μονοπάτια και έδιναν κατεύθυνση και προσανατολισμό οδηγώντας με ασφάλειατο καραβάνι των ξεριζωμένων.
Βαδιζαν μέσα στο χιόνι,ο ένας πίσω από τον άλλον σε μια σειρά,σαν μαύρα πρόβατα σε κατάλευκο λιβάδι.Καποιοι γλιστρούσαν κι έπεφταν,άλλοι από την κούραση σταματούσαν,άλλοι έχαναν τα παιδιά τους,άλλοι τα πράγματα τους.Η κόλαση σε λευκή παραλλαγή.Προχωρούσαν μπροστά ασυναίσθητα.Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης κρατούσε στην ζωή τους πιο δυνατούς.
Πάνω στο Ελαφόν το παρχάρ(υψόμετρο 2200 μ)αφήνουν την τελευταία τους πνοή οι πιο αδύναμοι,αυτοί που δεν μπορεσαν να αντέξουν από την πρώτη στιγμή τις κακουχίες και τα βάσανα.Ανάμεσα τους και η γριά η Τιράβα.(Ο Βασιλειάδης γράφει πως η Τιράβα έμεινε πίσω και πάγωσε και ότι το αντελήφθηκαν όταν έφτασαν πια στο Χαψί-κιοί.Την επόμενη επέστρεψαν κάποιοι από τους δικούς της και την έθαψαν στ μέρος όπου πέθανε.)
Εδώ ξέμεινε πίσω και η δωδεκάχρονη τότε Χρυσάννα Φουληρά.Εχασε τον προσανατολισμό της μέσα στο πολύ χιόνι,κάθισε αποκαμωμένη πάνω στο παγωμένο χιόνι και ακούγοντας τους λύκους να ουρλιάζουν,έβαλε τα κλάματα.Για καλή της τύχη μετά από λίγη ώρα πέρασε ο Ανέστης τη Ζαπούν και την πήρε μαζί του.
.....................................................................................












Από το βιβλίο ντοκουμέντο του Στάθη Ταξίδη "Από την Τσιμερά του Πόντου στην Ελλάδα।
Η ιστορία της Τσιμεράς και η διασπορά των κατοίκων της στην Ελλάδα.

Μέσα σε αυτούς τους ανθρώπους ήταν η γιαγιά μου,ο παππούς μου,ο πατέρας μου οκτάχρονο αγοράκι τότε.Η γριά Τιράβα που έμεινε πίσω και πάγωσε ήταν η προγιαγιά μου.

Σήμερα είναι μέρα τιμής και μνήμης για την απολεσθείσα Πατρίδα.Για την χαμένη τιμή κι αξιοπρέπεια.Γιαυτά που έπαθαν.Για τον πόνο της ψυχής και του σώματος.
Για την μητέρα,τον πατέρα,τα αθώα παιδιά,τα αδέλφια,τους συγγενείς,τους συγχωριανούς,τον άνδρα ή την γυναίκα που έτον δίψυχος(έγκυος)κι οι Τουρκ με τα μαχαίρια έκοψαν την κοιλίαν ατ'σ και τη μωρί τα ΄χέρια.