Πέμπτη 29 Μαΐου 2008











Γεννήθηκα σε γειτονιά.
Σε μια από εκείνες τις γειτονιές της παλιάς πόλης με τις ασβεστωμένες αυλές,με τους βασιλικούς και τις γαρυφαλιές,με τα πλυσταριά και τις ξύλινες σκάφες,με τα κανάτια και τις στάμνες,με τις σφεντόνες να σημαδεύουν,με τις αχτίδες να εισβάλουν μέσα από τις χαραμάδες με τις ανάσες να ξοδεύονται καθαρές,εκεί όπου ο χρόνος δεν αλλοίωνε δεν παραμόρφωνε ανθρώπους.Στο σπίτι στην παλιά πόλη με το βλέμμα στο πέλαγος,στα καράβια τα διερχόμενα,σε γλάρους δραπέτες,σε χρώματα γαλάζια και μαβιά.
Μεγάλωσα στην γειτονιά,παντρεύτηκα στην γειτονιά,γέννησα τα παιδιά μου σε γειτονιές.
Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια έμενα σε σπίτι όπου το βλέμμα μου χανόταν στο πράσινο και σκόνταφτε μόνο στο αντικρυνό βουνό με τον Σταυρό στην κορυφή.Αριστερά,δεξιά, πίσω από το σπίτι οικόπεδα με μουριές, συκιές,πασχαλιές ,ακακίες,φυλλωσιές ,σε κάποια από αυτά, σπίτια μισογκρεμισμένα μες στις ανταύγειες της ώχρας,χορταριασμένες σχισμές,χελωνοοικογένειες ,η φύση λεύτερη, ο νους καθάριος και η ψυχή ανάλαφρη πλάι στους γρύλους και ταηδόνια να ξεπλανεύεται ο νους ναπλώνεται η καρδιά.
Και ξαφνικά όλα αλλάξανε.Επήλθε η επέλαση κατακτητών ανθισμένων κήπων,στη θέση των δένδρων αναρριχήθηκαν πολυκατοικίες ,οι μέρες μου τραυματίστηκαν,αισθάνθηκα να με αμπαρώνουν, να αιχμαλωτίζομαι στην αγκαλιά των πολυκατοικιών,να είναι αβασίλευτα τα βράδια μου.Εψαχνα απελπισμένα για αέρα και χώρους όσφρησης.
Εμένα δεν με πάνε οι θόρυβοι των πολυκατοικιών.Θέλω να λέω καλημέρα και να ζωηρεύει ο ήλιος.
Αποφάσισα να μετακομίσω,με τις χίλιες μύριες δυσκολίες μου.Να φυσήξει ο άνεμος να ανανεωθούν τα σπαρτά μου.Ταλαιπωρήθηκα αφάνταστα αλλά τώρα πλέον αγναντεύω την θάλασσα και η ψυχή μου ανοίγει πανιά για ταξίδια χωρίς τέλος.Αποκρυπτογραφώ τα μυστικά της θάλασσας περιμένοντας την τρίαινα να αναταράξει τα νερά.
Λουφάζω στην πολυθρόνα του μπαλκονιού μου,στεγάζω την μηδαμινότητα μου την νύχτα κάτω από τους αστερισμούς και ρουφώ σαν στυπόχαρτο τις μυρωδιές.Και την μέρα,αχ την μέρα τρυπώνει ο ήλιος μέσα μου και λεηλατεί την καρδιά μου...
Ετσι έζησα,έτσι ζω,έτσι θα ζήσω...


13 σχόλια:

Sideras είπε...

Dromaki μου μικρό ,το ξέρεις ότι με συνεπήρε όλη αυτή η κατάθεση ψυχής σου .Όλο εικόνες.
Αδικίες οι ξεριζωμοί ,οι εισβολείς παντού και εδώ….

Μου θύμησες τον “τοίχο”, του Σαμαράκη στο βιβλίο του, “ζητείτε ελπίς” . Εκεί όπως οι πιο πολλοί θα ξέρετε, “ο τοίχος” είναι ένα θαυμάσιο σύμβολο όσων μας πνίγουν. Και μας καταρρακώνουν την ψυχική και πνευματική υγεία. Και θέτει πολύ ενδιαφέροντες προβληματισμούς.

Σου εύχομαι καλή αρχή και καλή διαμονή στο καινούργιο σου σπιτικό, που οπωσδήποτε θα έχεις. Πάντως και με θέα την θάλασσα ,πίνω τον κάφρε και εκείνη την παρτίδα τάβλι που μου έταξες : ))

dromaki είπε...

Sideras μου
ξενυχτάκι σήμερα ε?:))
Θα πρέπει να ξαναδιαβάσω το ζητείται ελπίς(πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που το διάβασα),μου κέντρισες την περιέργεια.
Ευχαριστώ για την ευχή σου,η καλή μου διάθεση δίνει αποτελέσματα.
Με θέα την θάλασσα πίνοντας καφέ θα μιλάμε ατελείωτα(χαζή είμαι να παίξω τάβλι με τον μέγα ταβλαδόρο που δεν έχει χάσει ποτέ?;)
Καλή σου μέρα παλληκάρι μου.

"ζαχαρούλα.." είπε...

..διαβάζοντας, η εικόνα που περιέγραφες ζωντάνεψε μπροστά μου... λατρεύω τα χωριουδάκια που δεν έχουν χάσει τίποτα από την αίγλη που περιέγραψες!!!!
εκεί που έχουμε το εξοχικό μας, όλοι έχτισαν "βίλες".. εμείς αρνούμαστε.. έχουμε το σπιτάκι με την ασβεστωμένη μάντρούλα, το λάστιχο σε πρώτη ζήτηση, και τις μουριές να μας χαρίζουν τον καλύτερο ίσκιο.... λατρεύω να περπατάω ξυπόλητη στην αυλή μας.. λατρεύω να μην αγχώνομαι αν έχω άμμους από την θάλασσα και λερώσω.. λατρεύω να ξεκινάω να παίζουμε τα μπουγέλα σε αυτήν την αυλή.....

καλά έκανες και μετακόμισες.... θα κερδίζεις μέρες , αγνατεύοντας την θάλασσα.....

dromaki είπε...

Ζαχαρούλα μου γλυκειά
ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΗ Η ΖΩΗ μέσα στην καθημερινότητα της.Αρκεί λίγη αγάπη για την φύση και απλότητα στην συμπεριφορά μας.
Καλή σου μέρα:))

Ιφιγένεια είπε...

Καλημέρα !!
Καλορίζικο το καινούριο σου σπιτικό ! Να είναι γεμάτο μόνο με γέλια , χαρές κι ευτυχία !
Η περιγραφή σου , για τις ασβεστωμένες αυλές , για τις γαρυφαλλιές και τους βασιλικούς ... υπέροχη ! Τ'αρωματά τους έφθασαν μέχρι εδώ !
Να ΄σαι καλά !!
Και τώρα όμως ξεκουράσου λίγο , γιατί βαρύ φορτίο η μετακόμιση !!!

dromaki είπε...

Ιφιγένεια μου
καλή ημέρα να έχεις.
Ευχαριστώ που με σκέφτεσαι,ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Δύσκολο να ξεκουραστώ,αύριο φεύγω για το χωριό μου όπου την Πέμπτη έχουμε γιορτή και χρειάζεται οργάνωση και προετοιμασία.Υπό μάλης βέβαια και το μωρό.Αλλά να σου πω κάτι?Οτι αγαπώ δεν με κουράζει.
Καλή δουλειά κόρη μου:))

faraona είπε...

Δρομακι μου
καλωσορισες.
Αντε καλοριζικο και καλοκατοικημενο.Ευχομαι να σου δωσει την χαρα και την ηρεμια που επιθυμεις.
Καλη ξεκουραση

δροσερα φιλια απ τη Κερκυρα καλη μου φιλη.
Δεν ηξερα οτι εκανες αναρτηση και σου αφησα μηνυμα και στης Αχτιδας.

dromaki είπε...

Καλημέρα Φαραώνα μου.
Είχα πρόβλημα με το τηλέφωνο και το ιντερνετ.Επρεπε να έχω ή το ένα ή το άλλο.Ευτυχώς διορθώθηκε:))
Πήγα είδα τον χαιρετισμό στης αχτιδούλας,χαχαχαχα αλλά να σου πω?Εμένα μου άρεσε εκείνο το e-mail ξέρεις εσύ;)
Φιλάκια

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Φιληναδούλα, γειά σου και ψηφιακά..απο τώρα σκέπτομαι και διοργανώνω την επίσκεψη μου.Σήμερα μία πολύ κουραστική μέρα απο δουλειά για μένα όμως η περιγραφή της γειτονιάς μου έδωσε μια γλυκειά εικόνα.Αλήθεια γιατί για μένα κάθε περιγραφή παίρνει μορφή πίνακα; τους βάζω χρώμα ,πινελιές φωτός και σκιές όπου υπάρχουν.Καλό ταξίδι να έχεις ,καλή ευκολία σε ότι κάνεις κι εγώ το ίδιο αν θέλω να έρθω..!

zero είπε...

Μην νομιζεις, ολοι το ιδιο εχουμε παθει.
Σε καταλαβαινω απολυτα.
Την καλησπερα μου.

dromaki είπε...

αχτιδούλα μου
ο καλλιτέχνης βλέπει με τα μάτια της ψυχής και η ευαισθησία τον διεγείρει:)
Σε περιμένω να έρθεις στο χωριουδάκι μου,ξέρω ότι θα σου αρέσει:)

zero μου
καλησπέρα.Ξέρω ότι κιάλλοι το έχουν πάθει απλά εγώ δεν το άντεξα και αντέδρασα:))

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Αχ κι εμείς που ζούμε στην τσιμεντούπολη να καταριόμαστε γι'ατήν την ατυχία...
Υπέροχες οι εικόνες που μου χάρισες, ξεκουράστηκε λίγο το μάτι μου μέσα στο απέραντο τσιμέντο.
Καλώς σε βρήκα καλή μου!

dromaki είπε...

κοπέλα με το καναρινί φορεμα
καλώς ώρισες στην γειτονιά μου.
Οταν γεννιόμαστε σε τσιμεντούπολη μαθαίνουμε σε άλλο τρόπο ζωής
αναγκαστικά.Σε πολλούς αρέσει αυτό,έτσι έμαθαν.Είναι τελείως διαφορετικά όταν έχεις μάθει σε άλλου είδους μυρωδιές και εικόνες.Τότε πραγματικά δεν αντέχεται η σκληρότητα του τσιμέντου.
Σέυχαριστώ που πέρασες,ευχαριστώ για το σχόλιο σου:))