Ωρες πολλές στην ύπαιθρο,κάτω από το φως του ήλιου...
μια χούφτα τρελών
δώσαμε ότι είχαμε...
Γοργόφτασε η μέρα,κι εκεί στον προαύλιο χώρο του σχολείου μας, στήθηκε η γιορτή...
Ανοίξαμε σελίδα στην μνήμη...στις ρίζες μας...
μιας εποχής γνώριμης για τους παλιούς
χορέψαμε σε μοναδικό ρυθμό και καταρίψαμε τις γλώσσες της Βαβέλ
ακούσαμε τραγούδια από αυτά που πυρπολούν τον νου και την καρδιά των Ποντίων
το αίμα κόχλαζε στις φλέβες σύμφωνα με τον ρυθμό
ξετυλίξαμε το αδράχτι των καιρών
Ρουφήξαμε ως το πρωί αχόρταγα την δροσιά...η ομάδα μου και επτακόσια άτομα...ως το πρωί...
κι όταν η νύχτα τελείωσε και το φως της μέρας άρχισε να ξεπηδά τελείωσε και η γιορτή.Κατάματα κοιταχτήκαμε, βυθίσαμε τα μάτια μας ο ένας στου άλλου.Το χρώμα της ικανοποίησης κυρίαρχο παντού!
23 σχόλια:
Τι αλλο να πω μεσα σ αυτη την πικρα που ακολουθησε μετα?
Ανταμοιβη δεν υπαρχει γι ανθρωπους σαν εσενα κοριτσι μου.
Στους κλειδοκρατορες της παραδοσης μας ανηκεις και στις «εργατριες μελισσες» μοιαζει η στοφα σου.
Φιλοτιμα ατομα σαν εσενα διατηρησαν σ αυτον τον τοπο τα ηθη και τα εθημα μας για ναναι ολοι υπερηφανοι για την κληρονομια που μας αφησαν οι παλιοι.
Ευχομαι να παρουν οι καιροι γρηγορα την στενοχωρια σου ...να χαθουν στους πεντε ανεμους τα δακρυα σου και να σου μεινει μονο η αξεχαστη χαρα των κοπων σου.
Σε φιλω
Σε θαυμαζω
σε εκτιμω
Μια μεγαααααλη αγκαλια Μαρια μου και μη μου κλαις αλλο ψυχη μου ...φτανει.
Φαραώνα μου
δεν θέλω καμιά ανταμοιβή.Ενα λιθαράκι στην παράδοση,στον τόπο μου θέλω ναφήσω...ένα τόσο δα λιθαράκι...
Η στεναχώρια μου...δεν θα φύγει γρήγορα το ξέρω...όμως σταματώ τα δάκρυα σηκώνω ψηλά το κεφάλι και συνεχίζω...
Ευχαριστώ για όσα καλά μου γράφεις.Από το δικό σου στόμα αυτά που ακούγονται έχουν αξία.
Δεν μπορώ τίποτε άλλο να περιμένω απο τη φίλη μου παρά μόνο τη τελειώτητα που βλέπω .Μπράβο κορίτσι μου ,μπράβο υπέροχες εικόνες ,άξιος ο κόπος σου ,άξια η αγωνία σου , θα τα πούμε απο κοντά.
Δεν θ' ακούσεις ευχαριστώ, γλυκιά μου, για την ανιδιοτέλεια και την κατάθεση της ψυχής σου σ' αυτό που αγαπάς και κάνεις. Μόνη ανταμειβή η ηθική ικανοποίηση της εκπλήρωσης του στόχου, ίσως κι ένα κλεφτό χαμόγελο σε κάποιο ξαναμμένο παιδικό προσωπάκι.
Να΄ σαι καλά, κούκλα μου, και μη το βάζεις κάτω. Η εγκατάλειψη είναι για τους δειλούς.
Πολλά πολλά φιλιά :)
Γλυκο μου Μαρακι . Πριν λιγο μου ειπε η Γεωργια στο τηλεφωνο τι επαθες και κλαιω και γω μαζι σου.
Δεν υπαρχουν λογια παρηγοριας. Ειναι σαν να χανουμε δικο μας ανθρωπο.
Κυριαρχει η λυπη και χανεται η χαρα για την επιτυχια της γιορτης και τα μπραβο μου.
Αν σε παρηγορει σκεψου οτι θα τρεχει λευτερο μαζι με αλλα πολλα σε καταπρασινα λιβαδια. Μαζι με το ουτε 10 ημερων κουταβακι που εχασα σημερα και δεν προλαβε ν ανοιξει τα ματακια του.
Μια μεγαλη σφιχτη αγκαλια , μα πολυ μεγαλη.
Αχτιδούλα μου
θα τα πούμε από κοντά:)
Εχω ανταμειφθή Ευαγγελία μου.
Είναι η ανταμοιβή μου αυτό που περιέγραψες,το χαμόγελο στο ξαναμμένο παιδικό προσωπάκι.
Η Ολγα,ο Γιάννης,ο Γιώργος ο μικρός,ο Γιώργος ο μεγάλος,ο Χρήστος,τα παιδιά του χωριού μου,τα παιδιά μας,έτρεχαν να προσφέρουν περισσότερο από εμάς.
Ο Γιωργάκης ο μικρός σέρβιρε τον Στρατηγό.Κι όταν μου είπαν ότι ίσως δεν έπρεπε ναφήσουμε τον μικρό να τον σερβίρει εγώ απάντησα ότι αυτό έπρεπε να γίνει.Και είμαι σίγουρη ότι ο λεβέντης Πόντιος Στρατηγός το καταευχαριστήθηκε.Κι ότι ο μικρός ψήλωσε δυο φορές την ώρα εκείνη.
Μέχρι το πρωί εκεί μαζί μας κι αυτά Ευαγγελία.Οι συνεχιστές της παράδοσης μας.Αυτή είναι η τεράστια ανταμοιβή μου κορίτσι μου.Δεν θέλω τίποτα άλλο.
Aliki μου
ότι και να πω είναι λίγο.Δεν περιγράφεται αυτ'ο που νοιώθω.Μου λείπει αφάνταστα πολύ.Το σημείο που το σκοτώσανε είναι μπροστά στα μάτια μου.Παρακολουθώ τα αυτοκίνητα εδώ και τρεις μέρες.Κανένα δεν τρέχει σε αυτό το δρομάκι.
Ενα τζιπ ενός αλλαζόνα του έκοψε το νήμα της ζωής του.
Πονάει αυτό γαμώτο πονάει...
Δρομάκι μου, καλησπέρα!
Όταν κανείς κάνει κάτι που αγαπάει πολύ και πιστεύει σ' αυτό, δεν μπορεί παρά να έχει επιτυχία.Εσύ και όλη η ομάδα σου, δουλέψατε με αγάπη, μεράκι και σύστημα και πετύχατε αυτό που προσπαθήσατε.Πολλά συγχαρητήρια.Μόνο με τέτοιες προσπάθειες και μόνο με ανθρώπους σαν κι εσάς, που δουλεύουν και προσπαθούν ανιδιοτελώς για να μη χαθούν όλα αυτά, που όσοι έζησαν πριν από μας, σε δύσκολους καιρούς, δημιούργησαν και μας τα παραδώσανε.Κι εμείς έχουμε χρέος να τα διατηρήσουμε και να τα παραδώσουμε στα παιδιά μας.Αυτά είναι ένα ζωντανό μέρος της ιστορίας μας, είναι η ψυχή μας και η συνέχειά τους θα είναι η ψυχή για τις νεώτερες γενιές.
Σ' ευχαριστώ, που τιμάς την πατρίδα μας με την προσπάθειά σου αυτή.Πρέπει να είσαι υπερήφανη καθώς και όλοι οι συνεργάτες σου.
Σου στέλνω μια γλυκιά καληνύχτα
“Το χρώμα της ικανοποίησης”, Θα μπορούσε να είναι ο τίτλος ενός όμορφου παραμυθιού . Αλλά όχι ,αυτό είναι μια πραγματικότητα ,τόσο όμορφη σαν παραμύθι. Δεν ξέρεις πόσο όμορφα ακούγονται όλα όσα έγραψες σε αυτή την καταχώρηση σου Δρομάκι. Είναι υπέροχο να βγαίνει ένα δίδαγμα από πραγματικό γεγονός που μας συμβαίνει. Πράγματι και από τις υπέροχες φωτογραφίες (,μου άρεσε πολύ το πετρόκτιστο σχολείο) ,έχω προσωπικά καταλάβει πόση μαγεία είχε αυτό το φεστιβάλ. Η πραγματική ουσία είναι που στο τέλος αντιλαμβάνεσαι πόσο χαρούμενους έκανες, και πόσα δίδαξες κάποιους ανθρώπους ,αλλά και πόσο ευχαριστήθηκες αυτό που έκανες.
Συγχαρητήρια και πολλά μπράβο στο Πολιτιστικό Σύλλογο Κεχροκάμπου Καβάλας!! Πάντα τέτοιες επιτυχίες εύχομαι.
Καλημέρα σου δρομάκι και έχεις και σχόλιο από εμένα στην προηγούμενη καταχώρηση σου.
Lia μου
το ελάχιστο κάναμε,αυτό που είχαμε υποχρέωση.
Το Δ.Σ ενός Συλλόγου είναι αιρετό.Αυτοί που σε ψηφίζουν το κάνουν γιατί περιμένουνε από εσένα να υλοποιήσεις όνειρα,ιδανικά.Αν δεν μπορείς να πραγματοποιήσεις όλα αυτά, δεν χρειάζεται και να ηγείσαι.Μένεις στο σπιτάκι σου και τα θωρρείς όλα από μακριά...
Οι σύλλογοι δεν είναι μόνο χορός και τραγούδια.Πρέπει να παράγουν έργο.Το πρόβλημα είναι τα χρήματα.Αυτα που δεν δίνονται από κρατικούς φορείς και αναγκάζεσαι να βρεις τρόπους (ετοιμάζουμε τώρα λαχειοφόρο αγορά)να εξοικονομήσεις ώστε να βάλεις ένα λιθαράκι σε αυτό που ονομάζεται πολιτισμός και κληρονομιά.Κι εμείς έχουμε βάλει στόχο να στεγάσουμε την ιστορία μας,να στήσουμε το λαογραφικό μας μουσείο:)
Kαλό απόγευμα φιλενάδα.
idera μου
το ήξερα ότι θα σου άρεσε το πετρόκτιστο σχολείο.
Είμαι στην σχολική επιτροπή και ξέρω πολύ καλά πόσος μόχθος χρειάστηκε για να γίνει όλο αυτό που βλέπεις.Πάνω από την πέτρα υπήρχε σοβάς.Κομματάκι κομματάκι βγήκε ο σοβάς και αναπαλαιώθηκε η πέτρα,έγιναν καινούργιες τουαλλέτες,στήθηκαν αίθουσες,μπήκανε υπολογιστές κι έτσι αποκτήσαμε ένα αξιοπρεπές σχολείο.Το ίδιο έγινε και με την εκκλησία μας.Το ίδιο ΘΑ ΓΙΝΕΙ και με το μουσείο μας αρκεί νάχουμε υγεία.
Το χρώμα της ικανοποίησης είναι μοναδικό όπως μοναδική είναι και η γαλήνη που δίνει η ικανοποίηση στο πρόσωπο
Σε φιλώ γλυκά.
Αυτή είναι η ζωή.
Με τα χαρούμενα αλλά και τα δύσκολα.
Ας ήταν να είχαμε περισσότερα χαρούμενα....
Φιλιά.
Δρομάκι μου, φεγγαρόφωτο κι αστεροστολισμένο, γύρισα! Πολύ πολύ μου έλειψες γλυκιά και χάρηκα τόσο που διάβασα εδώ για τη μεγάλη επιτυχία της βραδιάς που με τόσο κόπο ετοίμαζες! Ελπίζω τώρα να ξεκουράζεσαι - αλλά να μη φύγεις ακόμα, για να σε "δω" λιγάκι...
Φιλάκια πολλά, εδώ θα είμαι μέχρι τις 8/8...
Αυτό που σε στεναχώρησε πολύ, δεν το γνωρίζω Δρομάκι μου, γι αυτό δεν αναφέρθηκα. Προσπαθώ απ'τα σχόλια να καταλάβω, αλλά μάλλον έχασα επεισόδια... Αν έχασες σκυλάκι, που έτσι κατάλαβα, νιώθω τον πόνο σου, μου έχει συμβεί στην τρυφερή ηλικία των 12 χρόνων και με σημάδεψε για πάντα. Φυσικά και δε θα το ξεχάσεις, ο χρόνος όμως θα γλυκάνει τον πόνο, να είσαι σίγουρη γι αυτό...
despinak μου
Οντως αυτή είναι η ζωή.με πρόβες και με παραστάσεις.
Χρειάζονται και τα δύσκολα ανάμεσα στα εύκολα και τα χαρούμενα για να μην είναι η ζωή μονοτονία.
Καλή σου μέρα:))
Maria Tzirita
καλώς το Μαράκι μου.
Ξέρω ότι πέρασες υπέροχα και χαίρομαι πολύ.
Αχ καλή μου Μαρία,δεν υπάρχει ξεκούραση για μένα,ούτε διακοπές.Εκ των πραγματων δεν γίνεται...
Μέχρι τις 8/8 θα είμαι κι εγώ εδώ.Μετά ανηφορίζω για το χωριουδάκι μου.Τον δεκαπενταύγουστο γιορτάζει το χωριό μου.Θα πάω εκεί λοιπόν να ετοιμάσω παζαράκι.
Ναι δυστυχώς έχασα το σκυλάκι μου.Μου λείπει καθημερινά όλο και περισσότερο.Ξέρω ότι μπορείς να καταλάβεις.
Σου εύχομαι καλή μέρα:))
Πόσο όμορφο σχολείο!!! Δεν χορταίνω να το κοιτάζω.
Λυπάμαι για το σκυλάκι σου δρομάκι μου, ξέρω πως είναι να χάνεις τη συντροφιά του πιστού κι αγαπημένου φίλου σου, όσο για τις δραστηρίοτητες σου...Τι να πω...Σε ζηλεύω, και σε θαυμάζω, σε ζηλεύω γιατί...Έχεις υλικό...Θα γράψω στο μπλογκ μου σχετικά.
Σε φιλώ, Και... Σε έχω ήδη κατατάξει στις φιλενάδες μου.
που πας μωρή ξυπόλυτη στα αγκάθια
καλώς ώρισες στο δρομάκι μου:))
Το σχολείο έγινε όμορφο με προσπάθεια...
Μπορεί να ήταν χτισμένο με πέτρα αλλά από πάνω υπήρχε σοβάς.Χρειάστηκαν πολλές μέρες εργασίας για να βγει το επίχρισμα...
Το σκυλάκι μου ήταν η πιστή συντρόφισσα μου.Με πονάει που την έχασα έτσι άδικα.
Ξέρεις είμαι κι εγώ γιαγιά και μάλιστα μεγαλώνω την μικρή μου εγγονή μιας και μένουμε μαζί και η μαμά της δουλεύει πολλές ώρες.Είναι έντεκα μηνών και πολλές φορές την κουβαλώ μαζί μου στις δραστηριότητες μου.
Οταν αγαπάς κάτι πολύ δεν πτοείσαι από τίποτα.
Καλό βράδυ καλή μου:)))
Μανούλα μου, λεβέντισσά μου, μωρέ εσύ βάζεις κάτω και χίλιους προέδρους μαζί!!!
Και η μεγάλη γιορτή απ' ότι φαίνεται στέφθηκε με επιτυχία κι εσύ φυσικά κατασυγκινημένη και ξέρεις κάτι μανούλα; Εσύ τα οργανωσες όλα αυτά!!! Και μίλησες με τόσα λίγα λόγια, για εμένα αυτό λέει πολλά!!!
Πάντα άξια και πάντα τέτοιες χαρές!
η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα
καναρινένια μου,ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Η ομάδα μου πετούσε...δυο τρεις άνθρωποι εκτός Συλλόγου δώσανε τα πάντα για να πετύχει η εκδήλωση αυτή.Αυτούς τους ανθρώπους τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.Οι του Συλλόγου είχαμε υποχρέωση.Σε αυτούς τους 2-3 ανήκουν τα μπράβο.
Καλημέρα αστεράκι μου:))
ΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΣ!ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ!ΠΑΝΤΑ ΤΕΤΟΙΑ!
Δημοσίευση σχολίου