Τρίτη 31 Μαΐου 2011

ΣΥΝ ΓΥΝΑΙΞΙ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ




Ηταν Μάης του 2008όταν μαζευτήκαμε μία παρέα γυναικών μπλόγκερ και αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε ένα νέο μπλογκ με την ονομασία άσπρα κοχύλια।
Ασπρα κοχύλια το εξοχικό μας για το καλοκαίρι, κόκκινα ρόδια το σπίτι μας για τον χειμώνα।
Περάσαμε φανταστικά την πρώτη χρονιά,μέχρι chat είχαμε όπου περνούσαμε τέλεια τα βράδια ρίχνοντας απίστευτο γέλιο...
Μετά με πρωτεργάτη πάντα την Αλίκη στην δημιουργία των μπλογκς φτιάχτηκε το συν γυναιξί και τέχνης ή άλλως" η γωνίτσα μας"।
Ολες μας λίγο πολύ όλο και κάτι δημιουργούσαμε και είπαμε να τα εκθέτουμε στο νεο μπλογκ।
Στην πορεία κάπου κουραστήκαμε,αδιαφορήσαμε...τα εγκαταλείψαμε...
Κι έμεινε η Αθηνά,η Αθηνούλα μου από την Σάμο να τα περιφρουρεί, να τα ξεσκονίζει,να τα συντηρεί και τ'ασπρα κοχύλια και το συν γυναιξί και τέχνης।

Εκατσε κι έκανε το παραπάνω βιντεάκι και μας το έστειλε।
Ενιωσα απίστευτη συγκίνηση βλέποντας το,ένιωσα ότι κάποια φίλη ήταν εκεί απλώνοντας μας το χέρι της για μία ακόμη φορά।Ενιωσα την ανθρωπιά και την φροντίδα,την μη εγκατάλειψη.
Αθηνούλα μου το ευχαριστώ μου είναι λίγο για όλο αυτό।
Ευχαριστώ για όσα ένιωσα βλέποντας το βίντεο μα πάνω απόλα σ'ευχαριστώ γιατί είσαι ακόμα εδώ,ανθρώπινη και αληθινή.

Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Oι εποχές μπορεί ν'άλλαξαν αλλά τα παιδιά παρέμειναν ίδια...
Πριν καλά καλά ωριμάσουν τα κεράσια λεηλατήθηκαν...
Οτι ακριβώς κάναμε κι εμείς όταν είμασταν παιδιά.
Εχουν σειρά τα δαμάσκηνα:)))
































































Δεν σας κρύβω ότι καθόμουνα από κάτω και περίμενα με λαχτάρα να μου πετάξουν κι εμένα τα αγουρωπά κεράσια βρε παιδιά।Κι ήταν τόσο νόστιμα τα αφιλότιμα...








































Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

PARTHEN I ROMANIA BY CHRISTOS KEMANETZIDIS 2011




Το χιόνι,το χειμώνα του 1922,έφτανε το ένα μέτρο και το καραβάνι των ξεριζωμένων προχωρούσε με δυσκολία.Μροστά πήγαιναν οι άντρες και οι αγωγιάτες,κρατώντας από τα καπίστρια τα φορτωμένα ζώα.Ετσι άνοιγε ο δρόμος για τους υπόλοιπους που ακολουθούσαν με τα σιαλιάκια στους ώμους.Τα μικρά μωρά και τα νήπια τα έβαλαν σε μεγάλα καλάθια φορτωμένα στα ζώα.Στο σαμάρι κάθονταν ανήμποροι,γριές και γέροι.
Βαδιζαν στο άγνωστο μέσα στο χιόνι και τη δείσα,ουρανός δεν φαινόταν।Οι περισσότεροι τα είχαν χαμένα।Δεν ήξεραν που πατούσαν και που βρίσκονταν.Ηταν πολύ επικίνδυνα τα μέρη εκείνα.Κινδύνευες από στιγμή σε στιγμή να γκρεμοτσακιστείς σε απόκρημνες χαράδρες ή να παρασυρθείς από τα στάδια.Πόσοι και πόσοι Τσιμερίτες βρήκαν τραγικό θάνατο,από το Σελ' μέχρι το Σαρανόι,προσπαθώντας να διαβούν καταχείμωνο.Μόνον αυτοί που πέρασαν τη νιότη τους πάνω στα βουνά και αυτοί που έκαναν τακτικά το δρόμο Τσιμερά Τραπεζούντα,ξεχώριζαν από κάποια σημαδια τα μονοπάτια και έδιναν κατεύθυνση και προσανατολισμό οδηγώντας με ασφάλειατο καραβάνι των ξεριζωμένων.
Βαδιζαν μέσα στο χιόνι,ο ένας πίσω από τον άλλον σε μια σειρά,σαν μαύρα πρόβατα σε κατάλευκο λιβάδι.Καποιοι γλιστρούσαν κι έπεφταν,άλλοι από την κούραση σταματούσαν,άλλοι έχαναν τα παιδιά τους,άλλοι τα πράγματα τους.Η κόλαση σε λευκή παραλλαγή.Προχωρούσαν μπροστά ασυναίσθητα.Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης κρατούσε στην ζωή τους πιο δυνατούς.
Πάνω στο Ελαφόν το παρχάρ(υψόμετρο 2200 μ)αφήνουν την τελευταία τους πνοή οι πιο αδύναμοι,αυτοί που δεν μπορεσαν να αντέξουν από την πρώτη στιγμή τις κακουχίες και τα βάσανα.Ανάμεσα τους και η γριά η Τιράβα.(Ο Βασιλειάδης γράφει πως η Τιράβα έμεινε πίσω και πάγωσε και ότι το αντελήφθηκαν όταν έφτασαν πια στο Χαψί-κιοί.Την επόμενη επέστρεψαν κάποιοι από τους δικούς της και την έθαψαν στ μέρος όπου πέθανε.)
Εδώ ξέμεινε πίσω και η δωδεκάχρονη τότε Χρυσάννα Φουληρά.Εχασε τον προσανατολισμό της μέσα στο πολύ χιόνι,κάθισε αποκαμωμένη πάνω στο παγωμένο χιόνι και ακούγοντας τους λύκους να ουρλιάζουν,έβαλε τα κλάματα.Για καλή της τύχη μετά από λίγη ώρα πέρασε ο Ανέστης τη Ζαπούν και την πήρε μαζί του.
.....................................................................................












Από το βιβλίο ντοκουμέντο του Στάθη Ταξίδη "Από την Τσιμερά του Πόντου στην Ελλάδα।
Η ιστορία της Τσιμεράς και η διασπορά των κατοίκων της στην Ελλάδα.

Μέσα σε αυτούς τους ανθρώπους ήταν η γιαγιά μου,ο παππούς μου,ο πατέρας μου οκτάχρονο αγοράκι τότε.Η γριά Τιράβα που έμεινε πίσω και πάγωσε ήταν η προγιαγιά μου.

Σήμερα είναι μέρα τιμής και μνήμης για την απολεσθείσα Πατρίδα.Για την χαμένη τιμή κι αξιοπρέπεια.Γιαυτά που έπαθαν.Για τον πόνο της ψυχής και του σώματος.
Για την μητέρα,τον πατέρα,τα αθώα παιδιά,τα αδέλφια,τους συγγενείς,τους συγχωριανούς,τον άνδρα ή την γυναίκα που έτον δίψυχος(έγκυος)κι οι Τουρκ με τα μαχαίρια έκοψαν την κοιλίαν ατ'σ και τη μωρί τα ΄χέρια.

Τρίτη 17 Μαΐου 2011

3ο παιδικό εφηβικό φεστιβάλ ποντιακού χορού Αν Μακεδονίας και Θράκης






















Ηταν δύσκολα τα βήματα ώστε να καταφέρουμε να ντύσουμε με τις ποντιακές ενδυμασίες τα παιδιά μας।

Ωστόσο ήταν βήματα προς την συνέπεια για όσα υποσχεθήκαμε.
Τα καταφέραμε.



























Τιμή στα λάβαρα που υψώνονται,τιμή στα χέρια των παιδιών που τα κρατούν।


















Ταξιδέψαμε μέσα από τα παιδιά μας σένα γαλαξία ποντιακής μουσικής και χορού।
Τραγουδήσαμε τις λέξεις μας με συγκίνηση...




















Εμείς οι Πολιτιστικοί σύλλογοι
λέμε στους παλιούς ότι θυμόμαστε.
Διηγόμαστε στους νεότερους για τις αρετές μας.
Κοστίζουν φίλοι μου οι Ιθάκες...

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

Μετά την βροχή.

Λιγόστεψε το φως,το βλέμμα ψάχνει να βρει διέξοδο στο γαλάζιο...
Μετακινήσεις νεφών παραδέρνουν στον ορίζοντα.



















δίνει παράσταση το κόκκινο στην άπλα του πρασίνου...



















σταλαγματιά- σταλαγματιά σαν προσευχή με κομποσχοίνι...









































φτιασίδι κόκκινο πάνω στο κίτρινο της ηρεμίας























μοσχοβολάει ο κόρφος τους δροσιά κι ελπίδα...








































Χάρηκα και σήμερα την μέρα...