Νυχτολόγιο χειρός

Παλεύουμε ο καθένας μες στο κάστρο του
κι ότι μπορεί κάθε ψιχούλα δίνει,
παίρνει το φως καθένας μας απ΄τ'άστρο του
και τη σοφία από την δική του οδύνη
Κ.Μαρκίνας

Πέρασα την πόρτα την κλειστή και εισέβαλα στον κόσμο του Παναγιώτη.Εκεί στην σκοτεινή αποθήκη με την λαμαρινένια στέγη,τον βρήκα με την ηλεκτροκόλυση στο χέρι,ανάμεσα σε βίδες κατσαβίδια,μέσα στον δικό του κόσμο.
-Τι ζητάς εδώ? μου είπε
-Τι κάνεις εδώ? του απάντησα
-Τίποτα σπουδαίο.Ασχολούμαι λίγο με τις μηχανές.
Τον παραμέρισα και είδα τις "μηχανές".Εμεινα άφωνη...

Μεταμορφώθηκε ο Παναγιώτης όταν άρχισε να μιλάει για τις μηχανές του.Ελευθερώθηκε ο λόγος του.Περήφανος πατέρας για τα παιδιά του.
-Με παλιά εξαρτήματα και εργαλεία τις φτιάχνω.
Πήρα τις μηχανές του με προσοχή να τις φωτογραφήσω.
-Γιατί θέλεις να τις φωτογραφήσεις?
-Θα τις βάλω στο internet.
Το χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο του.Τα μάτια του έγιναν τεράστιοι ανεμόμυλοι
-Κάνε ότι θέλεις.Σ' μπιστεύομαι.

Αχ,Παναγιώτη μου,ελπιδοφόρο μήνυμα του χωριού μου, μέλιωσες με αυτό το "σ'εμπιστεύομαι"

Η χτεσινοβραδυνή κολοκύθα μου.




ΥΓ: Δεν ξέρω τι έκανα η ασχετη και σβήστηκε το προηγούμενο ποστ.Ζητώ συγνώμη απόλους όσους με τίμησαν με τα σχόλια τους.

Κυριακή του Τελώνη και του Φαρισαίου καi άνοιγμα του Τριωδίου όπως συνήθως λέμε.
Αποκριά λοιπον, αποχή από το κρέας (από-κρεώ),εορταστικές εκδηλώσεις,παραδοσιακά αποκριάτικα έθιμα σε πολλά μέρη της χώρας,μεταμφιεσμένοι.
Μεταμφιεσμένοι...
Δεν ντύθηκα ποτέ μου με ρούχα αποκριάτικα στα χρόνια της αθωότητας, αλλά ούτε και μετά στα χρόνια της ωριμότητας.Δεν έτυχε.Κι επειδή περνάνε τα χρόνια και μάλλον δεν θα τύχει ποτέ, θέλησα να με φανταστώ,να με ονειρευτώ με κάποια στολή ενός από τους ήρωες των παιδικών-εφηβικών μου χρόνων.
Στην αρχή το μυαλό μου πήγε στον Superman και την Lois(ε ναι θέλω και παρτεναίρ)αλλά τους απέριψα αμέσως, ήθελα κάτι πιο ρομαντικό.Μετά σκέφτηκα τον αγαπημένο μου ήρωα τον Ζορό και την Ελένα,αλλά με απογοήτευσε η τελευταία ταινία με τον Banderas και την Jones οπότε τους απέκλεισα κι αυτούς.Και ξαφνικά μου ήρθε στο μυαλό ο Πήτερ Παν.
Ω,ναι έχει όλα τα στοιχεία που μου αρέσουνε.Ρομαντισμό,αεροτάξιδα,έχει την Tinkerbell την νεραιδούλα,την μαγική αστερόσκονη,συναρπαστικές πτήσεις,τηνιδανική Χώρα Του Ποτέ και το σημαντικότερο απ'ολα είναι ότι στον κόσμο του Πήτερ Παν κανείς δεν είναι υποχρεομένος να μεγαλώσει...
Καλή Απόκρια,καλές διασκεδάσεις σε όλους.

Θυμάμαι...
Απογευματάκι ήταν, 14 του Φλεβάρη του 1971.Μία κοπελίτσα που δεν είχε κλείσει τα είκοσι της χρόνια κι ένα παλικαράκι 22 χρόνων να στέκονται μπροστά σε μια εικονίτσα της Παναγίας και του Χριστού με ξαναμμένα πρόσωπα.Παρούσα μία θεία με δύο βέρες στα χέρια.Την δική της και του άνδρα της.Με ευλάβεια και κατάνυξη αρραβώνιασε τα δύο παιδιά.Αρραβώνας με δανεικές βέρες συνήθιζε να λέει η κοπελιά,όχι με πίκρα αλλά με χαμόγελο...
Οι βέρες επιστραφήκανε την ίδια μέρα.Εκτοτε η κοπελιά δεν ξαναφόρεσε βέρα.Κράτησε την βέρα που αγοράστηκε πολύ αργότερα για την ανάγκη του γάμου τους, μέσα στο κουτάκι της και την καταχώνιασε στην ντουλάπα της.
Οταν πέθανε η θεία πριν καμιά δεκαριά χρόνια ζήτησε από τα παιδιά της να της δώσουνε την βέρα της.Εκείνα αρνήθηκαν.Κι έτσι το χέρι της κοπελιάς, της γυναίκας, της γιαγιάς έμεινε δίχως βέρα.
θυμάμαι και χαμογελώ.Οχι με πίκρα ούτε με παράπονο αλλά με νοσταλγία,αγάπη, ίσως και με λίγη σοφία πλέον...

Να χτυπάς την πόρτα σιγανά και να αναζητάς την συντροφιά των αδούλωτων.
Αυτών που απέμειναν από τα συντρίμια της ήττας και που κράτησαν στον κόρφο τους αναμμένες τις φλογίτσες.
Ο λόγος τους μετάληψη στην υπομονή και στην ελπίδα...

Βρεθήκαμε εικοσιπέντε άτομα -γνωστοί- σε δείπνο συντροφικότητας και εγχρώμων ονείρων,κάψαμε το στόμα μας με τσίπουρο για αρχή, το ευωδιάσαμε στην συνέχεια με κρασί,ταξιδέψαμε στο άπλετο φως της ψυχής μας,ξοδέψαμε υποσχέσεις με σύμπνοια και αλληλεγγύη, για τον δικό μας κοινό κόσμο,τον κόσμο τον αλλιώς,τον κόσμο με τα στοιχεία της εγκατάλειψης...
Κι εκεί στο ταπεινό κι εγκάρδιο περιβάλλον πάνω σε τετράδια με μουτζούρες και ψίχουλα,με πρόσωπα που είχαν την γαλήνη της ώχρας αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε να μην χαλάσουν όσα απέμειναν...
Μάζεψα πάνω από το τραπέζι ένα μπουκάλι κρασιού .Του έβαλα χρώματα της άνοιξης μαρτυρία ταιριαστή της βραδιάς που πέρασε...

Μια γαλλική παροιμία λέει:
"Τα προβλήματα στη ζωή είναι σαν το κωλόχαρτο.Τραβάς ένα κομματάκι και σου έρχεται όλο το ρολό."

Κι εγώ αναρωτιέμαι...και τι γίνεται όταν το ρολό είναι ΓΙΓΑΣ?

Πέρασες το βραδάκι από το σπίτι.Με βρήκες νάσχολούμαι με μπογιές πινελάκια μπουκαλάκια...Μ'αγκάλιασες και μούπες τον καλό σου λόγο.Τα είπαμε και πετάξαμε σ'ακρογιαλές άλλες,σ'αλλα δειλινά.Ξεδιπλώσαμε τα κεντήδια της ψυχής μας κι όταν έφυγες κράτησα την παρουσία σου στον κόρφο μου,την χάιδευα σαν πουλάκι και της ψιθύριζα λόγια αγάπης.

Σήμερα το πρωί μου έστειλες αυτό:
"Να βάλεις τα μπουκάλια σου.
Να ξέρεις ότι σ' αγαπώ τρελά μανούλα. Σε λατρεύω και είμαι ΠΟΛΥ περήφανη για σένα . Εμένα μ' αρέσει η ευαισθησία σου. Είναι για τους λίγους και εκλεκτούς και αυτοί άλλωστε σε ενδιαφέρουν και θέλεις να σε καταλαβαίνουν . Οι υπόλοιποι οι πεζοί, που είναι πολλοί γύρω μας, θα φύγουν απ' αυτήν τη ζωή κάποτε χωρίς να την έχουν καν αγγίξει."

Τι δώρο ήταν αυτό καρδιά μου!!!
Σου κάνω την χάρη να βάλω τα μπουκαλάκια στο blog μου παρόλο που δεν είναι τελειωμένα.Θα τα γεμίσω με λικέρ κράνο από αυτό που σου αρέσει.

Παιδί μου,
Χρόνια σου Πολλά
σου εύχομαι να λάμπεις πάντα από χαρά και ευτυχία.